| <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"> |
| |
| <p>The column on the right has explicit spaces. |
| Line breaks should be roughly the same if Thai line breaks are working well. |
| The original source of this text was ICU, and the test program said |
| "by it's very nature, Thai word breaking is not exact", so the columns |
| don't match exactly. In a future version we might decide to tweak the |
| right column to match our expected behavior.</p> |
| |
| <div style="width:1px; position:absolute; left:30%"> |
| |
| บทที่๑พายุไซโคลน |
| โดโรธีอาศัยอยู่ท่ามกลางทุ่งใหญ่ในแคนซัสกับลุงเฮนรีชาวไร่และป้าเอ็มภรรยาชาวไร่ |
| |
| บ้านของพวกเขาหลังเล็กเพราะไม้สร้างบ้านต้องขนมาด้วยเกวียนเป็น |
| |
| ระยะทางหลายไมล์ |
| |
| บ้านมีสี่ฝามีพื้นกับหลังคารวมทำเป็นห้องเดียว |
| |
| ในห้องมีทั้งเตาหุงต้มที่สนิมดูขึ้นเลอะ |
| |
| มีตู้ใส่ถ้วย |
| |
| ชาม |
| |
| โต๊ะ |
| |
| เก้าอี้สามหรือสี่ตัว |
| |
| แล้วก็มีเตียงนอน |
| |
| ลุงเฮนรีกับป้าเอ็มมีเตียงนอนใหญ่อยู่ที่มุมหนึ่ง |
| |
| ส่วนโดโรธีมีเตียงเล็กอีกที่มุมหนึ่ง |
| |
| ไม่มีห้องใต้เพดานเลยห้องใต้ถุนก็ไม่มี |
| |
| เว้นแต่มีโพรงเล็กๆ |
| |
| ที่ขุดไปใต้ |
| |
| พื้นเรียกว่า |
| |
| "โพรงไซโคลน" |
| |
| เป็นที่ครอบครัวนี้จะมุดเข้าไปเมื่อเกิดลมมหาภัย |
| |
| ซึ่งกระโชกแรงจนบดขยี้สิ่งก่อสร้างใดๆ |
| |
| ที่ขวางทางมันได้ตรงกลางพื้นมีฝาเปิดเข้าไป |
| |
| จากนั้นมีบันไดลงไปถึงโพรงมืดเล็กๆ |
| |
| |
| เมื่อโดโรธียืนที่ปากประตูและมองไปรอบๆ |
| |
| เธอไม่เห็นอะไรนอกจากท้องทุ่งกว้างสีเทาหม่นทั่วทุกด้าน |
| |
| ไม่มีแม้ต้นไม้สักต้นหรือบ้านสักหลังที่โผล่พ้นภูมิประเทศอันราบเรียบ |
| |
| แผ่ไปไกลจนจดขอบฟ้าทั่วทุกทิศ |
| |
| ดวงตะวันเผาผืนดินที่ไถแล้วจนกลายเป็นแผ่นมหึมาสีดำ |
| |
| มีรอยแตกระแหงอยู่ตลอด |
| |
| แม้แต่หญ้าก็ไม่เขียว |
| |
| เพราะดวงตะวันเผายอดใบยาวเสียจนเป็นสีเทาหม่นมองเห็นอยู่ทั่วไป |
| |
| ครั้งหนึ่งเคยทาสีบ้านเอาไว้ |
| |
| แต่ก็ถูกดวงตะวันเผาเสียจนสีพอง |
| |
| แล้วฝนก็ชะมันหลุดไปจนหมด |
| |
| และตอนนี้บ้านจึงดูหม่นหมองเป็นสีเทาเหมือนสิ่งอื่นๆ |
| |
| ด้วย |
| |
| |
| ตอนที่ป้าเอ็มย้ายมาอยู่ที่นี่ |
| |
| เธอยังสาว |
| |
| เป็นภรรยาที่งดงาม |
| |
| แล้วแดดและลมก็ได้เปลี่ยนเธอไป |
| |
| เอาประกายไปจากดวงตาเธอปล่อยไว้แต่ความสุขุมอย่างหม่นหมอง |
| |
| เอาสีแดงจากแก้มและริมฝีปากเธอไป |
| |
| กลายเป็นสีหม่นๆ |
| |
| เหมือนกัน |
| |
| เธอผอมและหลังโค้ง |
| |
| และเดี๋ยวนี้ไม่เคยยิ้มเลย |
| |
| เมื่อโดโรธีซึ่งเป็นเด็กกำพร้ามาอยู่กับเธอตอนแรก |
| |
| ป้าเอ็มตื่นเต้นกับเสียงหัวเราะของเด็กน้อยมาก |
| |
| เธอจะส่งเสียงร้องแล้วเอามือทาบอกทุกครั้งที่เสียงอันร่าเริงของโดโรธีเข้าหูเธอ |
| |
| และเธอเฝ้ามองเด็กหญิงน้อยๆ |
| |
| ด้วยความประหลาดใจ |
| |
| ด้วยยังหาอะไรมาเป็นเรื่องหัวเราะได้ |
| |
| |
| ลุงเฮนรีไม่เคยหัวเราะ |
| |
| ลุงทำงานหนักจากเช้ายันค่ำ |
| |
| และไม่เคยรู้จักว่าความร่าเริงคืออะไร |
| |
| ลุงดูหม่นหมองไปหมดตั้งแต่เครายาวจนจดรองเท้าบูตอันหยาบ |
| |
| แล้วลุงก็ดูเคร่งขรึมน่าเกรงขามไม่ค่อยจะพูด |
| |
| |
| มีโตโต้ที่ทำให้โดโรธีหัวเราะได้ |
| |
| และช่วยเธอให้พ้นจากการกลายเป็นสีเทาหม่นเหมือนกับสิ่งรอบตัวอื่นๆ |
| |
| โตโต้สีไม่เทาหม่น |
| |
| แต่มันเป็นหมาสีดำตัวน้อยๆ |
| |
| ขนยาวปุยราวกับไหม |
| |
| มีตาดำเล็กเป็นประกายรื่นเริงอยู่สองข้างจมูกเล็กอันน่าขันของมัน |
| |
| โตโต้เล่นทั้งวัน |
| |
| และโดโรธีก็เล่นกับมัน |
| |
| และรักมันเหลือเกิน |
| |
| |
| อย่างไรก็ตาม |
| |
| วันนี้ทั้งคู่ไม่ได้เล่น |
| |
| ลุงเฮนรีนั่งอยู่ที่บันไดประตูและเฝ้ากังวลจ้องดูท้องฟ้าสีเทาหม่นผิดปกติ |
| |
| โดโรธียืนที่ประตู |
| |
| กอดโตโต้ไว้ในอ้อมแขน |
| |
| และก็มองดูท้องฟ้าอยู่เหมือนกัน |
| |
| ป้าเอ็มกำลังล้างชามอยู่ |
| |
| |
| |
| จากด้านเหนือไกลออกไป |
| |
| มีเสียงลมครางแผ่วเบาได้ยินมา |
| |
| ลุงเฮนรีและโดโรธีเห็นต้นหญ้าสูงเอนเป็นคลื่นก่อนที่พายุจะมาถึง |
| |
| แล้วก็มีเสียงหวีดหวิวชัดเจนมาจากบรรยากาศทางใต้ |
| |
| และเมื่อเหลือบตาไปทางด้านนั้นก็เห็นคลื่นหญ้ามาทางด้านนั้นด้วย |
| |
| |
| |
| ลุงเฮนรีผุดลุกขึ้นทันใด |
| |
| |
| |
| "ลมไซโคลนมา |
| |
| เอ็ม" |
| |
| ลุงร้องบอกภรรยา |
| |
| "ข้าจะไปดูสัตว์เลี้ยงหน่อย" |
| |
| แล้วลุงก็วิ่งไปยังเพิงที่วัวและม้าอาศัยอยู่ |
| |
| |
| |
| ป้าเอ็มหยุดทำงานและมาที่ประตู |
| |
| เพียงชายตามอง |
| |
| ป้าก็บอกได้ว่าอันตรายมาถึงแล้ว |
| |
| |
| |
| "เร็วโดโรธี!" |
| |
| ป้าตะโกน |
| |
| |
| |
| "วิ่งไปห้องใต้ถุน" |
| |
| |
| |
| โตโต้ผลุนกระโดดลงจากอ้อมแขนโดโรธี |
| |
| แล้วเข้าไปซ่อนอยู่ใต้เตียง |
| |
| เด็กหญิงน้อยเข้าไปดึงมันออกมา |
| |
| ป้าเอ็มกระชากฝาที่พื้นออกอย่างอกสั่นขวัญหาย |
| |
| ปีนบันไดไม้ลงไปในโพรงเล็กอันมืดทึบ |
| |
| โดโรธีจับโตโต้ได้ในที่สุด |
| |
| และวิ่งตามป้าเธอไป |
| |
| เมื่อเธอมาได้ครึ่งห้องก็มีเสียงหวีดหวือ |
| |
| ส่วนบ้านก็สั่นอย่างแรงจนเธอหกคะมำนั่งจ้ำเบ้าอยู่กับพื้น |
| |
| |
| |
| แล้วสิ่งประหลาดก็เกิดขึ้น |
| |
| |
| |
| บ้านหมุนไปหมุนมาสองสามรอบ |
| |
| แล้วก็ลอยขึ้นสู่อากาศอย่างช้าๆ |
| |
| โดโรธีรู้สึกราวกับว่าเธอได้ขึ้นไปกับลูกบอลลูน |
| |
| |
| |
| พายุเหนือกับพายุใต้มาพบกันตรงที่บ้านพอดี |
| |
| และทำให้ตรงนั้นเป็นจุดศูนย์กลางของพายุไซโคลน |
| |
| ตามปกติตรงกลางพายุไซโคลนอากาศจะนิ่ง |
| |
| แต่ความกดดันอย่างหนักของลมทุกด้านรอบบ้าน |
| |
| ทำให้บ้านลอยสูงขึ้นๆ |
| |
| จนกระทั่งขึ้นไปอยู่สุดยอดของพายุไซโคลน |
| |
| และจากตรงนั้นก็ถูกหอบไปหลายไมล์ |
| |
| ง่ายดายราวกับหอบขนนก |
| |
| |
| |
| มืดมากแล้ว |
| |
| ลมยังส่งเสียงหวีดหวือน่ากลัวอยู่รอบตัวเธอ |
| |
| แต่โดโรธีเห็นว่าเธอสามารถนั่งไปได้อย่างง่ายดายนัก |
| |
| ครั้งหนึ่งหลังจากที่บ้านสะดุดอย่างแรงและหมุนไปรอบๆ |
| |
| สองสามครั้งในตอนแรก |
| |
| เธอก็รู้สึกว่าตัวเองถูกแกว่งอย่างแผ่วเบาราวทารกในเปล |
| |
| |
| |
| โตโต้ไม่ชอบใจเลย |
| |
| มันวิ่งไปวิ่งมารอบห้อง |
| |
| ทางโน้นทีทางนี้ทีส่งเสียงเห่าดังก้อง |
| |
| แต่โดโรธีนั่งนิ่งอยู่บนพื้นเฝ้าคอยดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น |
| |
| |
| |
| ครั้งหนึ่งโตโต้เข้าไปใกล้ฝาที่พื้นมากไป |
| |
| เลยพลัดตกลงไป |
| |
| ทีแรกเด็กหญิงคิดว่าเธอจะสูญเสียมันไปเสียแล้ว |
| |
| แต่ชั่วครู่เธอก็เห็นหูของมันโผล่ขึ้นมาจากช่องนั้น |
| |
| ทั้งนี้เพราะแรงกดอย่างหนักของอากาศทำให้โตโต้ไม่ตกลงไปข้างล่าง |
| |
| โดโรธีคลานไปที่ช่องนั้นจับหูโตโต้ไว้ได้ |
| |
| และลากมันมาที่ห้องอีก |
| |
| หลังจากนั้นก็ปิดฝาพื้นเพื่อจะได้ไม่เกิดอุบัติเหตุอีก |
| |
| |
| |
| ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าผ่านไป |
| |
| โดโรธีค่อยๆ |
| |
| หายกลัว |
| |
| แต่เธอรู้สึกเหงาเหลือเกิน |
| |
| และลมก็ส่งเสียงหวีดหวือดังเสียจนเธอแทบจะหูหนวก |
| |
| ทีแรกเธอสงสัยว่าคงจะถูกฉีกกระชากออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเมื่อบ้านเอนล้มลงอีกครั้ง |
| |
| แต่หลายชั่วโมงผ่านไปก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเธอเลยเลิกวิตกและตัดสินใจคอยดูอย่างสงบ |
| |
| และรอว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร |
| |
| ในที่สุดเธอคลานจากพื้นห้องที่โยกไปมาขึ้นไปบนเตียง |
| |
| แล้วก็นอนลง |
| |
| โตโต้ตามติดมานอนลงใกล้ๆ |
| |
| เธอ |
| |
| |
| |
| ไม่ช้าโดโรธีก็ปิดตาลงหลับผล็อยไปอย่างสนิททั้งๆ |
| |
| ที่บ้านโยกไปมาและลมก็ครางหวีดหวือ |
| |
| </div> |
| |
| <div style="width:1px; position:absolute; left:60%"> |
| |
| บท ที่ ๑ พายุ ไซโคลน |
| โดโรธี อาศัย อยู่ ท่าม กลาง ทุ่ง ใหญ่ ใน แคนซัส กับ ลุง เฮนรี ชาว ไร่ และ ป้า เอ็ม ภรรยา ชาวไร่ |
| |
| บ้าน ของ พวก เขา หลัง เล็ก เพราะ ไม้ สร้าง บ้าน ต้อง ขน มา ด้วย เกวียน เป็น |
| |
| ระยะ ทาง หลาย ไมล์ |
| |
| บ้าน มี สี่ ฝา มี พื้น กับ หลังคา รวม ทำ เป็น ห้อง เดียว |
| |
| ใน ห้อง มี ทั้ง เตา หุง ต้ม ที่ สนิม ดู ขึ้น เลอะ |
| |
| มี ตู้ ใส่ ถ้วย |
| |
| ชาม |
| |
| โต๊ะ |
| |
| เก้าอี้ สาม หรือ สี่ ตัว |
| |
| แล้ว ก็ มี เตียง นอน |
| |
| ลุง เฮนรี กับ ป้า เอ็ม มี เตียง นอน ใหญ่ อยู่ ที่ มุม หนึ่ง |
| |
| ส่วน โดโรธี มี เตียง เล็ก อีก ที่ มุม หนึ่ง |
| |
| ไม่ มี ห้อง ใต้ เพดาน เลย ห้อง ใต้ถุน ก็ ไม่ มี |
| |
| เว้น แต่ มี โพรง เล็กๆ |
| |
| ที่ ขุด ไป ใต้ |
| |
| พื้น เรียก ว่า |
| |
| " โพรง ไซโคลน " |
| |
| เป็น ที่ ครอบครัว นี้ จะ มุด เข้า ไป เมื่อ เกิด ลม มหาภัย |
| |
| ซึ่ง กระโชก แรง จน บด ขยี้ สิ่ง ก่อ สร้าง ใด ๆ |
| |
| ที่ ขวาง ทาง มัน ได้ ตรง กลาง พื้น มี ฝา เปิด เข้า ไป |
| |
| จาก นั้น มี บันได ลง ไป ถึง โพรง มืด เล็ก ๆ |
| |
| |
| เมื่อ โดโรธี ยืน ที่ ปาก ประตู และ มอง ไป รอบ ๆ |
| |
| เธอ ไม่ เห็น อะไร นอก จาก ท้อง ทุ่ง กว้าง สี เทา หม่น ทั่ว ทุก ด้าน |
| |
| ไม่ มี แม้ ต้นไม้ สัก ต้น หรือ บ้าน สัก หลัง ที่ โผล่ พ้น ภูมิ ประเทศ อัน ราบ เรียบ |
| |
| แผ่ ไป ไกล จน จด ขอบ ฟ้า ทั่ว ทุก ทิศ |
| |
| ดวง ตะวัน เผา ผืน ดิน ที่ ไถ แล้ว จน กลาย เป็น แผ่น มหึมา สี ดำ |
| |
| มี รอย แตกระแหง อยู่ ตลอด |
| |
| แม้แต่ หญ้า ก็ ไม่ เขียว |
| |
| เพราะ ดวง ตะวัน เผา ยอด ใบ ยาว เสีย จน เป็น สี เทา หม่น มอง เห็น อยู่ ทั่ว ไป |
| |
| ครั้ง หนึ่ง เคย ทา สี บ้านเอาไว้ |
| |
| แต่ ก็ ถูก ดวง ตะวัน เผา เสีย จน สี พอง |
| |
| แล้ว ฝน ก็ ชะมัน หลุด ไป จน หมด |
| |
| และ ตอน นี้ บ้าน จึง ดู หม่นหมอง เป็น สี เทา เหมือน สิ่ง อื่น ๆ |
| |
| ด้วย |
| |
| |
| ตอน ที่ ป้า เอ็ม ย้าย มา อยู่ ที่ นี่ |
| |
| เธอ ยัง สาว |
| |
| เป็น ภรรยา ที่ งดงาม |
| |
| แล้ว แดด และ ลม ก็ ได้ เปลี่ยน เธอ ไป |
| |
| เอา ประกาย ไป จาก ดวงตา เธอ ปล่อย ไว้ แต่ ความ สุขุม อย่าง หม่นหมอง |
| |
| เอา สี แดง จาก แก้ม และ ริมฝีปาก เธอ ไป |
| |
| กลาย เป็น สี หม่น ๆ |
| |
| เหมือน กัน |
| |
| เธอ ผอม และ หลัง โค้ง |
| |
| และ เดี๋ยว นี้ ไม่ เคย ยิ้ม เลย |
| |
| เมื่อ โดโรธี ซึ่ง เป็น เด็ก กำพร้า มา อยู่ กับ เธอ ตอน แรก |
| |
| ป้า เอ็ม ตื่น เต้น กับ เสียง หัวเราะ ของ เด็ก น้อย มาก |
| |
| เธอ จะส่ง เสียง ร้อง แล้ว เอา มือ ทาบ อก ทุก ครั้ง ที่ เสียง อัน ร่าเริง ของ โดโรธี เข้า หู เธอ |
| |
| และ เธอ เฝ้า มอง เด็ก หญิง น้อย ๆ |
| |
| ด้วย ความ ประหลาด ใจ |
| |
| ด้วย ยัง หา อะไร มา เป็น เรื่อง หัวเราะ ได้ |
| |
| |
| ลุง เฮนรี ไม่ เคย หัวเราะ |
| |
| ลุง ทำงาน หนัก จาก เช้า ยัน ค่ำ |
| |
| และ ไม่ เคย รู้จัก ว่า ความ ร่าเริง คือ อะไร |
| |
| ลุง ดู หม่นหมอง ไป หมด ตั้ง แต่ เครา ยาว จน จด รองเท้า บูต อัน หยาบ |
| |
| แล้ว ลุง ก็ ดู เคร่งขรึม น่า เกรงขาม ไม่ ค่อย จะ พูด |
| |
| |
| มี โตโต้ ที่ ทำ ให้ โดโรธี หัวเราะ ได้ |
| |
| และ ช่วย เธอ ให้ พ้น จาก การ กลาย เป็น สี เทา หม่นเหมือน กับ สิ่ง รอบ ตัว อื่น ๆ |
| |
| โตโต้ สี ไม่ เทา หม่น |
| |
| แต่ มัน เป็น หมา สี ดำ ตัว น้อย ๆ |
| |
| ขน ยาว ปุย ราว กับ ไหม |
| |
| มี ตา ดำ เล็ก เป็น ประกาย รื่นเริง อยู่ สอง ข้าง จมูก เล็ก อัน น่า ขัน ของ มัน |
| |
| โตโต้ เล่น ทั้ง วัน |
| |
| และ โดโรธี ก็ เล่น กับ มัน |
| |
| และ รัก มัน เหลือ เกิน |
| |
| |
| อย่างไร ก็ ตาม |
| |
| วัน นี้ ทั้ง คู่ ไม่ ได้ เล่น |
| |
| ลุง เฮนรี นั่ง อยู่ ที่ บันได ประตู และ เฝ้า กังวล จ้อง ดู ท้อง ฟ้า สี เทา หม่น ผิด ปกติ |
| |
| โดโรธี ยืน ที่ ประตู |
| |
| กอด โตโต้ ไว้ ใน อ้อม แขน |
| |
| และ ก็ มอง ดู ท้อง ฟ้า อยู่ เหมือน กัน |
| |
| ป้า เอ็ม กำลัง ล้าง ชาม อยู่ |
| |
| |
| |
| จาก ด้าน เหนือ ไกล ออก ไป |
| |
| มี เสียง ลม คราง แผ่ว เบา ได้ยิน มา |
| |
| ลุง เฮนรี และ โดโรธี เห็น ต้น หญ้า สูง เอน เป็น คลื่น ก่อน ที่ พายุ จะ มา ถึง |
| |
| แล้ว ก็ มี เสียง หวีดหวิว ชัดเจน มา จาก บรรยากาศ ทาง ใต้ |
| |
| และ เมื่อ เหลือบ ตา ไป ทาง ด้าน นั้น ก็ เห็น คลื่น หญ้า มา ทาง ด้าน นั้น ด้วย |
| |
| |
| |
| ลุง เฮนรี ผุด ลุก ขึ้น ทัน ใด |
| |
| |
| |
| " ลม ไซโคลน มา |
| |
| เอ็ม " |
| |
| ลุง ร้อง บอก ภรรยา |
| |
| " ข้า จะ ไป ดู สัตว์ เลี้ยง หน่อย " |
| |
| แล้ว ลุง ก็ วิ่ง ไป ยัง เพิง ที่ วัว และ ม้า อาศัย อยู่ |
| |
| |
| |
| ป้า เอ็ม หยุด ทำงาน และ มา ที่ ประตู |
| |
| เพียง ชายตา มอง |
| |
| ป้า ก็ บอก ได้ ว่า อันตราย มา ถึง แล้ว |
| |
| |
| |
| " เร็ว โดโรธี ! " |
| |
| ป้า ตะโกน |
| |
| |
| |
| " วิ่ง ไป ห้อง ใต้ถุน " |
| |
| |
| |
| โตโต้ ผลุน กระโดด ลง จาก อ้อมแขน โดโรธี |
| |
| แล้ว เข้า ไป ซ่อน อยู่ ใต้ เตียง |
| |
| เด็ก หญิง น้อย เข้า ไป ดึง มัน ออก มา |
| |
| ป้า เอ็ม กระชาก ฝา ที่ พื้น ออก อย่าง อก สั่น ขวัญ หาย |
| |
| ปีน บันได ไม้ ลง ไป ใน โพรง เล็ก อัน มืด ทึบ |
| |
| โดโรธี จับ โตโต้ ได้ ใน ที่ สุด |
| |
| และ วิ่ง ตาม ป้า เธอ ไป |
| |
| เมื่อ เธอ มา ได้ ครึ่ง ห้อง ก็ มี เสียง หวีดหวือ |
| |
| ส่วน บ้าน ก็ สั่น อย่าง แรง จน เธอ หก คะมำ นั่ง จ้ำเบ้า อยู่ กับ พื้น |
| |
| |
| |
| แล้ว สิ่ง ประหลาด ก็ เกิด ขึ้น |
| |
| |
| |
| บ้าน หมุน ไป หมุน มา สอง สาม รอบ |
| |
| แล้ว ก็ ลอย ขึ้น สู่ อากาศ อย่าง ช้า ๆ |
| |
| โดโรธี รู้สึก ราว กับ ว่า เธอ ได้ ขึ้น ไป กับ ลูก บอลลูน |
| |
| |
| |
| พายุ เหนือ กับ พายุ ใต้ มา พบ กัน ตรง ที่ บ้าน พอ ดี |
| |
| และ ทำ ให้ ตรง นั้น เป็น จุด ศูนย์ กลาง ของ พายุ ไซโคลน |
| |
| ตาม ปกติ ตรง กลาง พายุ ไซโคลน อากาศ จะ นิ่ง |
| |
| แต่ ความ กดดัน อย่าง หนัก ของ ลม ทุก ด้าน รอบ บ้าน |
| |
| ทำ ให้ บ้าน ลอย สูง ขึ้น ๆ |
| |
| จน กระทั่ง ขึ้น ไป อยู่ สุด ยอด ของ พายุ ไซโคลน |
| |
| และ จาก ตรง นั้น ก็ ถูก หอบ ไป หลาย ไมล์ |
| |
| ง่าย ดาย ราว กับ หอบ ขน นก |
| |
| |
| |
| มืด มาก แล้ว |
| |
| ลม ยัง ส่ง เสียง หวีดหวือ น่า กลัว อยู่ รอบ ตัว เธอ |
| |
| แต่ โดโรธี เห็น ว่า เธอ สามารถ นั่ง ไป ได้ อย่า งง่าย ดาย นัก |
| |
| ครั้ง หนึ่ง หลัง จาก ที่ บ้าน สะดุด อย่าง แรง และ หมุน ไป รอบ ๆ |
| |
| สอง สาม ครั้ง ใน ตอน แรก |
| |
| เธอ ก็ รู้สึก ว่า ตัว เอง ถูก แกว่ง อย่าง แผ่ว เบา ราว ทารก ใน เปล |
| |
| |
| |
| โตโต้ ไม่ ชอบ ใจ เลย |
| |
| มัน วิ่ง ไป วิ่ง มา รอบ ห้อง |
| |
| ทาง โน้น ที ทาง นี้ ที ส่ง เสียง เห่า ดัง ก้อง |
| |
| แต่ โดโรธี นั่ง นิ่ง อยู่ บน พื้น เฝ้า คอย ดู ว่า จะ เกิด อะไร ขึ้น |
| |
| |
| |
| ครั้ง หนึ่ง โตโต้ เข้า ไป ใกล้ ฝา ที่ พื้น มาก ไป |
| |
| เลย พลัด ตกลง ไป |
| |
| ที แรก เด็ก หญิง คิด ว่า เธอ จะ สูญ เสีย มัน ไป เสีย แล้ว |
| |
| แต่ ชั่ว ครู่ เธอ ก็ เห็น หู ของ มัน โผล่ ขึ้น มา จาก ช่อง นั้น |
| |
| ทั้ง นี้ เพราะ แรง กด อย่าง หนัก ของ อากาศ ทำ ให้ โตโต้ ไม่ ตกลง ไป ข้าง ล่าง |
| |
| โดโรธี คลาน ไป ที่ ช่อง นั้น จับ หู โตโต้ ไว้ ได้ |
| |
| และ ลาก มัน มา ที่ ห้อง อีก |
| |
| หลัง จาก นั้น ก็ ปิด ฝา พื้น เพื่อ จะ ได้ ไม่ เกิด อุบัติเหตุ อีก |
| |
| |
| |
| ชั่วโมง แล้ว ชั่วโมง เล่า ผ่าน ไป |
| |
| โดโรธี ค่อย ๆ |
| |
| หาย กลัว |
| |
| แต่ เธอ รู้สึก เหงา เหลือ เกิน |
| |
| และ ลม ก็ ส่ง เสียง หวีดหวือ ดัง เสีย จน เธอ แทบ จะ หู หนวก |
| |
| ที แรก เธอ สงสัย ว่า คง จะ ถูก ฉีก กระชาก ออก เป็น ชิ้น เล็ก ชิ้น น้อย เมื่อ บ้าน เอน ล้ม ลง อีก ครั้ง |
| |
| แต่ หลาย ชั่วโมง ผ่าน ไป ก็ ไม่ มี อะไร เกิด ขึ้น เธอ เลย เลิก วิตก และ ตัดสิน ใจ คอย ดู อย่าง สงบ |
| |
| และ รอ ว่า อนาคต จะ เป็น อย่างไร |
| |
| ใน ที่ สุด เธอ คลาน จาก พื้น ห้อง ที่ โยก ไป มา ขึ้น ไป บน เตียง |
| |
| แล้ว ก็ นอน ลง |
| |
| โตโต้ ตาม ติด มา นอน ลง ใกล้ ๆ |
| |
| เธอ |
| |
| |
| |
| ไม่ ช้า โดโรธี ก็ ปิด ตา ลง หลับ ผล็อย ไป อย่าง สนิท ทั้ง ๆ |
| |
| ที่ บ้าน โยก ไป มา และ ลม ก็ คราง หวีดหวือ |
| |
| |
| </div> |
