<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <title>Line breaking performance test</title>
    <script src="../resources/runner.js"></script>
</head>
<body>
    <pre id="log"></pre>
    <div id="target" style="width: 300px; display: none">
        <div style="text-align: center">
            <h4>ARGUMENTUM</h4>
            <p>
            L. Sergius Catilina, &#x05d0;&#x05d1; homo patricii generis, &#x05d0;&#x05d1; magna vi et animi et
            corporis, &#x05d0;&#x05d1; sed ingenio malo pravoque, &#x05d0;&#x05d1; praetorius, &#x05d0;&#x05d1; qui iam a. u. c. 689
            caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, &#x05d0;&#x05d1; casu autem
            rem perficere prohibitus erat, &#x05d0;&#x05d1; ascitis ad consilium rei publicae
            opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, &#x05d0;&#x05d1; quos
            inopia, &#x05d0;&#x05d1; cupiditas, &#x05d0;&#x05d1; scelera stimulabant, &#x05d0;&#x05d1; consulatum in annum 691 p. u. c.
            petivit, &#x05d0;&#x05d1; sed cum, &#x05d0;&#x05d1; quae in animo habebat, &#x05d0;&#x05d1; perniciosa rei publicae consilia
            parum occultata essent, &#x05d0;&#x05d1; studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
            C. Antonio consul factus est.  Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
            C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, &#x05d0;&#x05d1; quibus maxime
            Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
            consilia a Fulvia, &#x05d0;&#x05d1; muliere nobili, &#x05d0;&#x05d1; quae rem habebat cum Q. Curio, &#x05d0;&#x05d1; qui
            particeps fuit conspirationis illius, &#x05d0;&#x05d1; deferebantur.  Cum autem ista mala
            consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
            agitarentur, &#x05d0;&#x05d1; senatus consultum factum est, &#x05d0;&#x05d1; darent operam consules, &#x05d0;&#x05d1; ne quid
            res publica detrimenti caperet, &#x05d0;&#x05d1; effectumque est, &#x05d0;&#x05d1; ut Catilina spe
            consulatus, &#x05d0;&#x05d1; quem in proximum annum petebat, &#x05d0;&#x05d1; excideret, &#x05d0;&#x05d1; designarenturque
            D. Silanus et L. Murena.  Quae cum ita essent, &#x05d0;&#x05d1; L. Catilina, &#x05d0;&#x05d1; qui iam ante
            per Italiam ad homines seditiosos, &#x05d0;&#x05d1; maxime veteres L. Sullae milites, &#x05d0;&#x05d1;
            concitandos nuntios miserat, &#x05d0;&#x05d1; ad C. Manlium, &#x05d0;&#x05d1; qui Faesulas, &#x05d0;&#x05d1; in urbem
            Etruriae munitam, &#x05d0;&#x05d1; manum armatorum coegerat, &#x05d0;&#x05d1; proficisci constituit et
            bellum patriae inferre convocatisque nocte, &#x05d0;&#x05d1; quae inter VIII et VII Id.
            Novembres erat, &#x05d0;&#x05d1; sociis in domum M. Porci Laecae consilium, &#x05d0;&#x05d1; quod ceperat, &#x05d0;&#x05d1;
            aperuit. &#x05d0;&#x05d1;Qua in congregatione nocturna 
            duo equites Romani Ciceronem
            consulem illa ipsa nocte ante lucem, &#x05d0;&#x05d1; cum sicut salutaturi eius domum
            intrassent, &#x05d0;&#x05d1; interficiendum receperunt.  M. Cicero vitatis insidiis proximo
            die, &#x05d0;&#x05d1; qui fuit a. d.  VI Id. Novembres, &#x05d0;&#x05d1; dispositis praesidiis senatum in
            templum Iovis Statoris convocavit, &#x05d0;&#x05d1; quo cum Catilina quasi sui purgandi
            causa venisset, &#x05d0;&#x05d1; Cicero eam, &#x05d0;&#x05d1; quae infra legitur, &#x05d0;&#x05d1; orationem in Catilinam
            vehementissime invehens habuit.
            </p>
            <p>
            Quo usque tandem abutere, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; patientia nostra?  quam diu etiam
            furor iste tuus nos eludet?  quem ad finem sese effrenata iactabit
            audacia?  Nihilne te nocturnum praesidium Palati, &#x05d0;&#x05d1; nihil urbis vigiliae, &#x05d0;&#x05d1;
            nihil timor populi, &#x05d0;&#x05d1; nihil concursus bonorum omnium, &#x05d0;&#x05d1; nihil hic munitissimus
            habendi senatus locus, &#x05d0;&#x05d1; nihil horum ora voltusque moverunt?  Patere tua
            consilia non sentis, &#x05d0;&#x05d1; constrictam iam horum omnium scientia teneri
            coniurationem tuam non vides?  Quid proxima, &#x05d0;&#x05d1; quid superiore nocte egeris, &#x05d0;&#x05d1;
            ubi fueris, &#x05d0;&#x05d1; quos convocaveris, &#x05d0;&#x05d1; quid consilii ceperis, &#x05d0;&#x05d1; quem nostrum
            ignorare arbitraris?  O tempora, &#x05d0;&#x05d1; o mores! Senatus haec intellegit.  consul
            videt; hic tamen vivit.  Vivit?  immo vero etiam in senatum venit, &#x05d0;&#x05d1; fit
            publici consilii particeps, &#x05d0;&#x05d1; notat et designat oculis ad caedem unum
            quemque nostrum.  Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur, &#x05d0;&#x05d1;
            si istius furorem ac tela vitemus.  Ad mortem te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; duci iussu
            consulis iam pridem oportebat, &#x05d0;&#x05d1; in te conferri pestem, &#x05d0;&#x05d1; quam tu in nos
            [omnes iam diu] machinaris.  An vero vir amplissumus, &#x05d0;&#x05d1; P. Scipio, &#x05d0;&#x05d1; pontifex
            maximus, &#x05d0;&#x05d1; Ti.  Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
            privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
            cupientem nos consules perferemus?  Nam illa nimis antiqua praetereo, &#x05d0;&#x05d1; quod
            C. Servilius Ahala Sp.  Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
            Fuit, &#x05d0;&#x05d1; fuit ista quondam in hac re publica virtus, &#x05d0;&#x05d1; ut viri fortes
            acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
            coercerent.  Habemus senatus consultum in te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; vehemens et grave, &#x05d0;&#x05d1;
            non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, &#x05d0;&#x05d1; nos, &#x05d0;&#x05d1;
            dico aperte, &#x05d0;&#x05d1; consules desumus.  Decrevit quondam senatus, &#x05d0;&#x05d1; ut L. Opimius
            consul videret, &#x05d0;&#x05d1; ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
            intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
            C. Gracchus, &#x05d0;&#x05d1; clarissimo patre, &#x05d0;&#x05d1; avo, &#x05d0;&#x05d1; maioribus, &#x05d0;&#x05d1; occisus est cum liberis
            M. Fulvius consularis.  Simili senatus consulto C. Mario et L.  Valerio
            consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
            tribunum pl.  et C.  Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
            remorata est?  At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
            horum auctoritatis.  Habemus enim huiusce modi senatus consultum, &#x05d0;&#x05d1; verum
            inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, &#x05d0;&#x05d1; quo ex senatus consulto
            confestim te interfectum esse, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; convenit.  Vivis, &#x05d0;&#x05d1; et vivis non ad
            deponendam, &#x05d0;&#x05d1; sed ad confirmandam audaciam.  Cupio, &#x05d0;&#x05d1; patres conscripti, &#x05d0;&#x05d1; me
            esse clementem, &#x05d0;&#x05d1; cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
            videri, &#x05d0;&#x05d1; sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno.  Castra sunt in
            Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, &#x05d0;&#x05d1; crescit in
            dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
            hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
            cotidie perniciem rei publicae molientem.  Si te iam, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1;
            comprehendi, &#x05d0;&#x05d1; si interfici iussero, &#x05d0;&#x05d1; credo, &#x05d0;&#x05d1; erit verendum mihi, &#x05d0;&#x05d1; ne non
            potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
            dicat.  Verum ego hoc, &#x05d0;&#x05d1; quod iam pridem factum esse oportuit, &#x05d0;&#x05d1; certa de
            causa nondum adducor ut faciam.  Tum denique interficiere, &#x05d0;&#x05d1; cum iam nemo
            tam inprobus, &#x05d0;&#x05d1; tam perditus, &#x05d0;&#x05d1; tam tui similis inveniri poterit, &#x05d0;&#x05d1; qui id non
            iure factum esse fateatur.  Quamdiu quisquam erit, &#x05d0;&#x05d1; qui te defendere
            audeat, &#x05d0;&#x05d1; vives, &#x05d0;&#x05d1; et vives ita, &#x05d0;&#x05d1; ut [nunc] vivis.  multis meis et firmis
            praesidiis obsessus, &#x05d0;&#x05d1; ne commovere te contra rem publicam possis.  Multorum
            te etiam oculi et aures non sentientem, &#x05d0;&#x05d1; sicut adhuc fecerunt, &#x05d0;&#x05d1;
            speculabuntur atque custodient.
            </p>
        </div>
        <div style="text-align: right">
            <h4>ARGUMENTUM</h4>
            <p>
            L. Sergius Catilina, &#x05d0;&#x05d1; homo patricii generis, &#x05d0;&#x05d1; magna vi et animi et
            corporis, &#x05d0;&#x05d1; sed ingenio malo pravoque, &#x05d0;&#x05d1; praetorius, &#x05d0;&#x05d1; qui iam a. u. c. 689
            caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, &#x05d0;&#x05d1; casu autem
            rem perficere prohibitus erat, &#x05d0;&#x05d1; ascitis ad consilium rei publicae
            opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, &#x05d0;&#x05d1; quos
            inopia, &#x05d0;&#x05d1; cupiditas, &#x05d0;&#x05d1; scelera stimulabant, &#x05d0;&#x05d1; consulatum in annum 691 p. u. c.
            petivit, &#x05d0;&#x05d1; sed cum, &#x05d0;&#x05d1; quae in animo habebat, &#x05d0;&#x05d1; perniciosa rei publicae consilia
            parum occultata essent, &#x05d0;&#x05d1; studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
            C. Antonio consul factus est.  Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
            C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, &#x05d0;&#x05d1; quibus maxime
            Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
            consilia a Fulvia, &#x05d0;&#x05d1; muliere nobili, &#x05d0;&#x05d1; quae rem habebat cum Q. Curio, &#x05d0;&#x05d1; qui
            particeps fuit conspirationis illius, &#x05d0;&#x05d1; deferebantur.  Cum autem ista mala
            consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
            agitarentur, &#x05d0;&#x05d1; senatus consultum factum est, &#x05d0;&#x05d1; darent operam consules, &#x05d0;&#x05d1; ne quid
            res publica detrimenti caperet, &#x05d0;&#x05d1; effectumque est, &#x05d0;&#x05d1; ut Catilina spe
            consulatus, &#x05d0;&#x05d1; quem in proximum annum petebat, &#x05d0;&#x05d1; excideret, &#x05d0;&#x05d1; designarenturque
            D. Silanus et L. Murena.  Quae cum ita essent, &#x05d0;&#x05d1; L. Catilina, &#x05d0;&#x05d1; qui iam ante
            per Italiam ad homines seditiosos, &#x05d0;&#x05d1; maxime veteres L. Sullae milites, &#x05d0;&#x05d1;
            concitandos nuntios miserat, &#x05d0;&#x05d1; ad C. Manlium, &#x05d0;&#x05d1; qui Faesulas, &#x05d0;&#x05d1; in urbem
            Etruriae munitam, &#x05d0;&#x05d1; manum armatorum coegerat, &#x05d0;&#x05d1; proficisci constituit et
            bellum patriae inferre convocatisque nocte, &#x05d0;&#x05d1; quae inter VIII et VII Id.
            Novembres erat, &#x05d0;&#x05d1; sociis in domum M. Porci Laecae consilium, &#x05d0;&#x05d1; quod ceperat, &#x05d0;&#x05d1;
            aperuit.  Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
            consulem illa ipsa nocte ante lucem, &#x05d0;&#x05d1; cum sicut salutaturi eius domum
            intrassent, &#x05d0;&#x05d1; interficiendum receperunt.  M. Cicero vitatis insidiis proximo
            die, &#x05d0;&#x05d1; qui fuit a. d.  VI Id.  Novembres, &#x05d0;&#x05d1; dispositis praesidiis senatum in
            templum Iovis Statoris convocavit, &#x05d0;&#x05d1; quo cum Catilina quasi sui purgandi
            causa venisset, &#x05d0;&#x05d1; Cicero eam, &#x05d0;&#x05d1; quae infra legitur, &#x05d0;&#x05d1; orationem in Catilinam
            vehementissime invehens habuit.
            </p>
            <p>
            Quo usque tandem abutere, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; patientia nostra?  quam diu etiam
            furor iste tuus nos eludet?  quem ad finem sese effrenata iactabit
            audacia?  Nihilne te nocturnum praesidium Palati, &#x05d0;&#x05d1; nihil urbis vigiliae, &#x05d0;&#x05d1;
            nihil timor populi, &#x05d0;&#x05d1; nihil concursus bonorum omnium, &#x05d0;&#x05d1; nihil hic munitissimus
            habendi senatus locus, &#x05d0;&#x05d1; nihil horum ora voltusque moverunt?  Patere tua
            consilia non sentis, &#x05d0;&#x05d1; constrictam iam horum omnium scientia teneri
            coniurationem tuam non vides?  Quid proxima, &#x05d0;&#x05d1; quid superiore nocte egeris, &#x05d0;&#x05d1;
            ubi fueris, &#x05d0;&#x05d1; quos convocaveris, &#x05d0;&#x05d1; quid consilii ceperis, &#x05d0;&#x05d1; quem nostrum
            ignorare arbitraris?  O tempora, &#x05d0;&#x05d1; o mores! Senatus haec intellegit.  consul
            videt; hic tamen vivit.  Vivit?  immo vero etiam in senatum venit, &#x05d0;&#x05d1; fit
            publici consilii particeps, &#x05d0;&#x05d1; notat et designat oculis ad caedem unum
            quemque nostrum.  Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur, &#x05d0;&#x05d1;
            si istius furorem ac tela vitemus.  Ad mortem te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; duci iussu
            consulis iam pridem oportebat, &#x05d0;&#x05d1; in te conferri pestem, &#x05d0;&#x05d1; quam tu in nos
            [omnes iam diu] machinaris.  An vero vir amplissumus, &#x05d0;&#x05d1; P. Scipio, &#x05d0;&#x05d1; pontifex
            maximus, &#x05d0;&#x05d1; Ti.  Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
            privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
            cupientem nos consules perferemus?  Nam illa nimis antiqua praetereo, &#x05d0;&#x05d1; quod
            C. Servilius Ahala Sp.  Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
            Fuit, &#x05d0;&#x05d1; fuit ista quondam in hac re publica virtus, &#x05d0;&#x05d1; ut viri fortes
            acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
            coercerent.  Habemus senatus consultum in te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; vehemens et grave, &#x05d0;&#x05d1;
            non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, &#x05d0;&#x05d1; nos, &#x05d0;&#x05d1;
            dico aperte, &#x05d0;&#x05d1; consules desumus.  Decrevit quondam senatus, &#x05d0;&#x05d1; ut L. Opimius
            consul videret, &#x05d0;&#x05d1; ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
            intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
            C. Gracchus, &#x05d0;&#x05d1; clarissimo patre, &#x05d0;&#x05d1; avo, &#x05d0;&#x05d1; maioribus, &#x05d0;&#x05d1; occisus est cum liberis
            M. Fulvius consularis.  Simili senatus consulto C. Mario et L.  Valerio
            consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
            tribunum pl.  et C.  Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
            remorata est?  At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
            horum auctoritatis.  Habemus enim huiusce modi senatus consultum, &#x05d0;&#x05d1; verum
            inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, &#x05d0;&#x05d1; quo ex senatus consulto
            confestim te interfectum esse, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; convenit.  Vivis, &#x05d0;&#x05d1; et vivis non ad
            deponendam, &#x05d0;&#x05d1; sed ad confirmandam audaciam.  Cupio, &#x05d0;&#x05d1; patres conscripti, &#x05d0;&#x05d1; me
            esse clementem, &#x05d0;&#x05d1; cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
            videri, &#x05d0;&#x05d1; sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno.  Castra sunt in
            Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, &#x05d0;&#x05d1; crescit in
            dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
            hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
            cotidie perniciem rei publicae molientem.  Si te iam, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1;
            comprehendi, &#x05d0;&#x05d1; si interfici iussero, &#x05d0;&#x05d1; credo, &#x05d0;&#x05d1; erit verendum mihi, &#x05d0;&#x05d1; ne non
            potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
            dicat.  Verum ego hoc, &#x05d0;&#x05d1; quod iam pridem factum esse oportuit, &#x05d0;&#x05d1; certa de
            causa nondum adducor ut faciam.  Tum denique interficiere, &#x05d0;&#x05d1; cum iam nemo
            tam inprobus, &#x05d0;&#x05d1; tam perditus, &#x05d0;&#x05d1; tam tui similis inveniri poterit, &#x05d0;&#x05d1; qui id non
            iure factum esse fateatur.  Quamdiu quisquam erit, &#x05d0;&#x05d1; qui te defendere
            audeat, &#x05d0;&#x05d1; vives, &#x05d0;&#x05d1; et vives ita, &#x05d0;&#x05d1; ut [nunc] vivis.  multis meis et firmis
            praesidiis obsessus, &#x05d0;&#x05d1; ne commovere te contra rem publicam possis.  Multorum
            te etiam oculi et aures non sentientem, &#x05d0;&#x05d1; sicut adhuc fecerunt, &#x05d0;&#x05d1;
            speculabuntur atque custodient.
            </p>
        </div>
        <div style="text-align: justify">
            <h4>ARGUMENTUM</h4>
            <p>
            L. Sergius Catilina, &#x05d0;&#x05d1; homo patricii generis, &#x05d0;&#x05d1; magna vi et animi et
            corporis, &#x05d0;&#x05d1; sed ingenio malo pravoque, &#x05d0;&#x05d1; praetorius, &#x05d0;&#x05d1; qui iam a. u. c. 689
            caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, &#x05d0;&#x05d1; casu autem
            rem perficere prohibitus erat, &#x05d0;&#x05d1; ascitis ad consilium rei publicae
            opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, &#x05d0;&#x05d1; quos
            inopia, &#x05d0;&#x05d1; cupiditas, &#x05d0;&#x05d1; scelera stimulabant, &#x05d0;&#x05d1; consulatum in annum 691 p. u. c.
            petivit, &#x05d0;&#x05d1; sed cum, &#x05d0;&#x05d1; quae in animo habebat, &#x05d0;&#x05d1; perniciosa rei publicae consilia
            parum occultata essent, &#x05d0;&#x05d1; studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
            C. Antonio consul factus est.  Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
            C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, &#x05d0;&#x05d1; quibus maxime
            Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
            consilia a Fulvia, &#x05d0;&#x05d1; muliere nobili, &#x05d0;&#x05d1; quae rem habebat cum Q. Curio, &#x05d0;&#x05d1; qui
            particeps fuit conspirationis illius, &#x05d0;&#x05d1; deferebantur.  Cum autem ista mala
            consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
            agitarentur, &#x05d0;&#x05d1; senatus consultum factum est, &#x05d0;&#x05d1; darent operam consules, &#x05d0;&#x05d1; ne quid
            res publica detrimenti caperet, &#x05d0;&#x05d1; effectumque est, &#x05d0;&#x05d1; ut Catilina spe
            consulatus, &#x05d0;&#x05d1; quem in proximum annum petebat, &#x05d0;&#x05d1; excideret, &#x05d0;&#x05d1; designarenturque
            D. Silanus et L. Murena.  Quae cum ita essent, &#x05d0;&#x05d1; L. Catilina, &#x05d0;&#x05d1; qui iam ante
            per Italiam ad homines seditiosos, &#x05d0;&#x05d1; maxime veteres L. Sullae milites, &#x05d0;&#x05d1;
            concitandos nuntios miserat, &#x05d0;&#x05d1; ad C. Manlium, &#x05d0;&#x05d1; qui Faesulas, &#x05d0;&#x05d1; in urbem
            Etruriae munitam, &#x05d0;&#x05d1; manum armatorum coegerat, &#x05d0;&#x05d1; proficisci constituit et
            bellum patriae inferre convocatisque nocte, &#x05d0;&#x05d1; quae inter VIII et VII Id.
            Novembres erat, &#x05d0;&#x05d1; sociis in domum M. Porci Laecae consilium, &#x05d0;&#x05d1; quod ceperat, &#x05d0;&#x05d1;
            aperuit.  Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
            consulem illa ipsa nocte ante lucem, &#x05d0;&#x05d1; cum sicut salutaturi eius domum
            intrassent, &#x05d0;&#x05d1; interficiendum receperunt.  M. Cicero vitatis insidiis proximo
            die, &#x05d0;&#x05d1; qui fuit a. d.  VI Id.  Novembres, &#x05d0;&#x05d1; dispositis praesidiis senatum in
            templum Iovis Statoris convocavit, &#x05d0;&#x05d1; quo cum Catilina quasi sui purgandi
            causa venisset, &#x05d0;&#x05d1; Cicero eam, &#x05d0;&#x05d1; quae infra legitur, &#x05d0;&#x05d1; orationem in Catilinam
            vehementissime invehens habuit.
            </p>
            <p>
            Quo usque tandem abutere, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; patientia nostra?  quam diu etiam
            furor iste tuus nos eludet?  quem ad finem sese effrenata iactabit
            audacia?  Nihilne te nocturnum praesidium Palati, &#x05d0;&#x05d1; nihil urbis vigiliae, &#x05d0;&#x05d1;
            nihil timor populi, &#x05d0;&#x05d1; nihil concursus bonorum omnium, &#x05d0;&#x05d1; nihil hic munitissimus
            habendi senatus locus, &#x05d0;&#x05d1; nihil horum ora voltusque moverunt?  Patere tua
            consilia non sentis, &#x05d0;&#x05d1; constrictam iam horum omnium scientia teneri
            coniurationem tuam non vides?  Quid proxima, &#x05d0;&#x05d1; quid superiore nocte egeris, &#x05d0;&#x05d1;
            ubi fueris, &#x05d0;&#x05d1; quos convocaveris, &#x05d0;&#x05d1; quid consilii ceperis, &#x05d0;&#x05d1; quem nostrum
            ignorare arbitraris?  O tempora, &#x05d0;&#x05d1; o mores! Senatus haec intellegit.  consul
            videt; hic tamen vivit.  Vivit?  immo vero etiam in senatum venit, &#x05d0;&#x05d1; fit
            publici consilii particeps, &#x05d0;&#x05d1; notat et designat oculis ad caedem unum
            quemque nostrum.  Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur, &#x05d0;&#x05d1;
            si istius furorem ac tela vitemus.  Ad mortem te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; duci iussu
            consulis iam pridem oportebat, &#x05d0;&#x05d1; in te conferri pestem, &#x05d0;&#x05d1; quam tu in nos
            [omnes iam diu] machinaris.  An vero vir amplissumus, &#x05d0;&#x05d1; P. Scipio, &#x05d0;&#x05d1; pontifex
            maximus, &#x05d0;&#x05d1; Ti.  Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
            privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
            cupientem nos consules perferemus?  Nam illa nimis antiqua praetereo, &#x05d0;&#x05d1; quod
            C. Servilius Ahala Sp.  Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
            Fuit, &#x05d0;&#x05d1; fuit ista quondam in hac re publica virtus, &#x05d0;&#x05d1; ut viri fortes
            acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
            coercerent.  Habemus senatus consultum in te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; vehemens et grave, &#x05d0;&#x05d1;
            non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, &#x05d0;&#x05d1; nos, &#x05d0;&#x05d1;
            dico aperte, &#x05d0;&#x05d1; consules desumus.  Decrevit quondam senatus, &#x05d0;&#x05d1; ut L. Opimius
            consul videret, &#x05d0;&#x05d1; ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
            intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
            C. Gracchus, &#x05d0;&#x05d1; clarissimo patre, &#x05d0;&#x05d1; avo, &#x05d0;&#x05d1; maioribus, &#x05d0;&#x05d1; occisus est cum liberis
            M. Fulvius consularis.  Simili senatus consulto C. Mario et L.  Valerio
            consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
            tribunum pl.  et C.  Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
            remorata est?  At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
            horum auctoritatis.  Habemus enim huiusce modi senatus consultum, &#x05d0;&#x05d1; verum
            inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, &#x05d0;&#x05d1; quo ex senatus consulto
            confestim te interfectum esse, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; convenit.  Vivis, &#x05d0;&#x05d1; et vivis non ad
            deponendam, &#x05d0;&#x05d1; sed ad confirmandam audaciam.  Cupio, &#x05d0;&#x05d1; patres conscripti, &#x05d0;&#x05d1; me
            esse clementem, &#x05d0;&#x05d1; cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
            videri, &#x05d0;&#x05d1; sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno.  Castra sunt in
            Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, &#x05d0;&#x05d1; crescit in
            dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
            hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
            cotidie perniciem rei publicae molientem.  Si te iam, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1;
            comprehendi, &#x05d0;&#x05d1; si interfici iussero, &#x05d0;&#x05d1; credo, &#x05d0;&#x05d1; erit verendum mihi, &#x05d0;&#x05d1; ne non
            potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
            dicat.  Verum ego hoc, &#x05d0;&#x05d1; quod iam pridem factum esse oportuit, &#x05d0;&#x05d1; certa de
            causa nondum adducor ut faciam.  Tum denique interficiere, &#x05d0;&#x05d1; cum iam nemo
            tam inprobus, &#x05d0;&#x05d1; tam perditus, &#x05d0;&#x05d1; tam tui similis inveniri poterit, &#x05d0;&#x05d1; qui id non
            iure factum esse fateatur.  Quamdiu quisquam erit, &#x05d0;&#x05d1; qui te defendere
            audeat, &#x05d0;&#x05d1; vives, &#x05d0;&#x05d1; et vives ita, &#x05d0;&#x05d1; ut [nunc] vivis.  multis meis et firmis
            praesidiis obsessus, &#x05d0;&#x05d1; ne commovere te contra rem publicam possis.  Multorum
            te etiam oculi et aures non sentientem, &#x05d0;&#x05d1; sicut adhuc fecerunt, &#x05d0;&#x05d1;
            speculabuntur atque custodient.
            </p>
        </div>
        <div style="white-space: pre">
            <h4>ARGUMENTUM</h4>
            <p>
            L. Sergius Catilina, &#x05d0;&#x05d1; homo patricii generis, &#x05d0;&#x05d1; magna vi et animi et
            corporis, &#x05d0;&#x05d1; sed ingenio malo pravoque, &#x05d0;&#x05d1; praetorius, &#x05d0;&#x05d1; qui iam a. u. c. 689
            caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, &#x05d0;&#x05d1; casu autem
            rem perficere prohibitus erat, &#x05d0;&#x05d1; ascitis ad consilium rei publicae
            opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, &#x05d0;&#x05d1; quos
            inopia, &#x05d0;&#x05d1; cupiditas, &#x05d0;&#x05d1; scelera stimulabant, &#x05d0;&#x05d1; consulatum in annum 691 p. u. c.
            petivit, &#x05d0;&#x05d1; sed cum, &#x05d0;&#x05d1; quae in animo habebat, &#x05d0;&#x05d1; perniciosa rei publicae consilia
            parum occultata essent, &#x05d0;&#x05d1; studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
            C. Antonio consul factus est.  Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
            C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, &#x05d0;&#x05d1; quibus maxime
            Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
            consilia a Fulvia, &#x05d0;&#x05d1; muliere nobili, &#x05d0;&#x05d1; quae rem habebat cum Q. Curio, &#x05d0;&#x05d1; qui
            particeps fuit conspirationis illius, &#x05d0;&#x05d1; deferebantur.  Cum autem ista mala
            consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
            agitarentur, &#x05d0;&#x05d1; senatus consultum factum est, &#x05d0;&#x05d1; darent operam consules, &#x05d0;&#x05d1; ne quid
            res publica detrimenti caperet, &#x05d0;&#x05d1; effectumque est, &#x05d0;&#x05d1; ut Catilina spe
            consulatus, &#x05d0;&#x05d1; quem in proximum annum petebat, &#x05d0;&#x05d1; excideret, &#x05d0;&#x05d1; designarenturque
            D. Silanus et L. Murena.  Quae cum ita essent, &#x05d0;&#x05d1; L. Catilina, &#x05d0;&#x05d1; qui iam ante
            per Italiam ad homines seditiosos, &#x05d0;&#x05d1; maxime veteres L. Sullae milites, &#x05d0;&#x05d1;
            concitandos nuntios miserat, &#x05d0;&#x05d1; ad C. Manlium, &#x05d0;&#x05d1; qui Faesulas, &#x05d0;&#x05d1; in urbem
            Etruriae munitam, &#x05d0;&#x05d1; manum armatorum coegerat, &#x05d0;&#x05d1; proficisci constituit et
            bellum patriae inferre convocatisque nocte, &#x05d0;&#x05d1; quae inter VIII et VII Id.
            Novembres erat, &#x05d0;&#x05d1; sociis in domum M. Porci Laecae consilium, &#x05d0;&#x05d1; quod ceperat, &#x05d0;&#x05d1;
            aperuit.  Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
            consulem illa ipsa nocte ante lucem, &#x05d0;&#x05d1; cum sicut salutaturi eius domum
            intrassent, &#x05d0;&#x05d1; interficiendum receperunt.  M. Cicero vitatis insidiis proximo
            die, &#x05d0;&#x05d1; qui fuit a. d.  VI Id.  Novembres, &#x05d0;&#x05d1; dispositis praesidiis senatum in
            templum Iovis Statoris convocavit, &#x05d0;&#x05d1; quo cum Catilina quasi sui purgandi
            causa venisset, &#x05d0;&#x05d1; Cicero eam, &#x05d0;&#x05d1; quae infra legitur, &#x05d0;&#x05d1; orationem in Catilinam
            vehementissime invehens habuit.
            </p>
            <p>
            Quo usque tandem abutere, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; patientia nostra?  quam diu etiam
            furor iste tuus nos eludet?  quem ad finem sese effrenata iactabit
            audacia?  Nihilne te nocturnum praesidium Palati, &#x05d0;&#x05d1; nihil urbis vigiliae, &#x05d0;&#x05d1;
            nihil timor populi, &#x05d0;&#x05d1; nihil concursus bonorum omnium, &#x05d0;&#x05d1; nihil hic munitissimus
            habendi senatus locus, &#x05d0;&#x05d1; nihil horum ora voltusque moverunt?  Patere tua
            consilia non sentis, &#x05d0;&#x05d1; constrictam iam horum omnium scientia teneri
            coniurationem tuam non vides?  Quid proxima, &#x05d0;&#x05d1; quid superiore nocte egeris, &#x05d0;&#x05d1;
            ubi fueris, &#x05d0;&#x05d1; quos convocaveris, &#x05d0;&#x05d1; quid consilii ceperis, &#x05d0;&#x05d1; quem nostrum
            ignorare arbitraris?  O tempora, &#x05d0;&#x05d1; o mores! Senatus haec intellegit.  consul
            videt; hic tamen vivit.  Vivit?  immo vero etiam in senatum venit, &#x05d0;&#x05d1; fit
            publici consilii particeps, &#x05d0;&#x05d1; notat et designat oculis ad caedem unum
            quemque nostrum.  Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur, &#x05d0;&#x05d1;
            si istius furorem ac tela vitemus.  Ad mortem te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; duci iussu
            consulis iam pridem oportebat, &#x05d0;&#x05d1; in te conferri pestem, &#x05d0;&#x05d1; quam tu in nos
            [omnes iam diu] machinaris.  An vero vir amplissumus, &#x05d0;&#x05d1; P. Scipio, &#x05d0;&#x05d1; pontifex
            maximus, &#x05d0;&#x05d1; Ti.  Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
            privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
            cupientem nos consules perferemus?  Nam illa nimis antiqua praetereo, &#x05d0;&#x05d1; quod
            C. Servilius Ahala Sp.  Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
            Fuit, &#x05d0;&#x05d1; fuit ista quondam in hac re publica virtus, &#x05d0;&#x05d1; ut viri fortes
            acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
            coercerent.  Habemus senatus consultum in te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; vehemens et grave, &#x05d0;&#x05d1;
            non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, &#x05d0;&#x05d1; nos, &#x05d0;&#x05d1;
            dico aperte, &#x05d0;&#x05d1; consules desumus.  Decrevit quondam senatus, &#x05d0;&#x05d1; ut L. Opimius
            consul videret, &#x05d0;&#x05d1; ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
            intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
            C. Gracchus, &#x05d0;&#x05d1; clarissimo patre, &#x05d0;&#x05d1; avo, &#x05d0;&#x05d1; maioribus, &#x05d0;&#x05d1; occisus est cum liberis
            M. Fulvius consularis.  Simili senatus consulto C. Mario et L.  Valerio
            consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
            tribunum pl.  et C.  Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
            remorata est?  At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
            horum auctoritatis.  Habemus enim huiusce modi senatus consultum, &#x05d0;&#x05d1; verum
            inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, &#x05d0;&#x05d1; quo ex senatus consulto
            confestim te interfectum esse, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; convenit.  Vivis, &#x05d0;&#x05d1; et vivis non ad
            deponendam, &#x05d0;&#x05d1; sed ad confirmandam audaciam.  Cupio, &#x05d0;&#x05d1; patres conscripti, &#x05d0;&#x05d1; me
            esse clementem, &#x05d0;&#x05d1; cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
            videri, &#x05d0;&#x05d1; sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno.  Castra sunt in
            Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, &#x05d0;&#x05d1; crescit in
            dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
            hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
            cotidie perniciem rei publicae molientem.  Si te iam, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1;
            comprehendi, &#x05d0;&#x05d1; si interfici iussero, &#x05d0;&#x05d1; credo, &#x05d0;&#x05d1; erit verendum mihi, &#x05d0;&#x05d1; ne non
            potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
            dicat.  Verum ego hoc, &#x05d0;&#x05d1; quod iam pridem factum esse oportuit, &#x05d0;&#x05d1; certa de
            causa nondum adducor ut faciam.  Tum denique interficiere, &#x05d0;&#x05d1; cum iam nemo
            tam inprobus, &#x05d0;&#x05d1; tam perditus, &#x05d0;&#x05d1; tam tui similis inveniri poterit, &#x05d0;&#x05d1; qui id non
            iure factum esse fateatur.  Quamdiu quisquam erit, &#x05d0;&#x05d1; qui te defendere
            audeat, &#x05d0;&#x05d1; vives, &#x05d0;&#x05d1; et vives ita, &#x05d0;&#x05d1; ut [nunc] vivis.  multis meis et firmis
            praesidiis obsessus, &#x05d0;&#x05d1; ne commovere te contra rem publicam possis.  Multorum
            te etiam oculi et aures non sentientem, &#x05d0;&#x05d1; sicut adhuc fecerunt, &#x05d0;&#x05d1;
            speculabuntur atque custodient.
            </p>
        </div>
        <div style="overflow-wrap: break-word;">
            <h4>ARGUMENTUM</h4>
            <p>
            L. Sergius Catilina, &#x05d0;&#x05d1; homo patricii generis, &#x05d0;&#x05d1; magna vi et animi et
            corporis, &#x05d0;&#x05d1; sed ingenio malo pravoque, &#x05d0;&#x05d1; praetorius, &#x05d0;&#x05d1; qui iam a. u. c. 689
            caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, &#x05d0;&#x05d1; casu autem
            rem perficere prohibitus erat, &#x05d0;&#x05d1; ascitis ad consilium rei publicae
            opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, &#x05d0;&#x05d1; quos
            inopia, &#x05d0;&#x05d1; cupiditas, &#x05d0;&#x05d1; scelera stimulabant, &#x05d0;&#x05d1; consulatum in annum 691 p. u. c.
            petivit, &#x05d0;&#x05d1; sed cum, &#x05d0;&#x05d1; quae in animo habebat, &#x05d0;&#x05d1; perniciosa rei publicae consilia
            parum occultata essent, &#x05d0;&#x05d1; studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
            C. Antonio consul factus est.  Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
            C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, &#x05d0;&#x05d1; quibus maxime
            Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
            consilia a Fulvia, &#x05d0;&#x05d1; muliere nobili, &#x05d0;&#x05d1; quae rem habebat cum Q. Curio, &#x05d0;&#x05d1; qui
            particeps fuit conspirationis illius, &#x05d0;&#x05d1; deferebantur.  Cum autem ista mala
            consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
            agitarentur, &#x05d0;&#x05d1; senatus consultum factum est, &#x05d0;&#x05d1; darent operam consules, &#x05d0;&#x05d1; ne quid
            res publica detrimenti caperet, &#x05d0;&#x05d1; effectumque est, &#x05d0;&#x05d1; ut Catilina spe
            consulatus, &#x05d0;&#x05d1; quem in proximum annum petebat, &#x05d0;&#x05d1; excideret, &#x05d0;&#x05d1; designarenturque
            D. Silanus et L. Murena.  Quae cum ita essent, &#x05d0;&#x05d1; L. Catilina, &#x05d0;&#x05d1; qui iam ante
            per Italiam ad homines seditiosos, &#x05d0;&#x05d1; maxime veteres L. Sullae milites, &#x05d0;&#x05d1;
            concitandos nuntios miserat, &#x05d0;&#x05d1; ad C. Manlium, &#x05d0;&#x05d1; qui Faesulas, &#x05d0;&#x05d1; in urbem
            Etruriae munitam, &#x05d0;&#x05d1; manum armatorum coegerat, &#x05d0;&#x05d1; proficisci constituit et
            bellum patriae inferre convocatisque nocte, &#x05d0;&#x05d1; quae inter VIII et VII Id.
            Novembres erat, &#x05d0;&#x05d1; sociis in domum M. Porci Laecae consilium, &#x05d0;&#x05d1; quod ceperat, &#x05d0;&#x05d1;
            aperuit.  Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
            consulem illa ipsa nocte ante lucem, &#x05d0;&#x05d1; cum sicut salutaturi eius domum
            intrassent, &#x05d0;&#x05d1; interficiendum receperunt.  M. Cicero vitatis insidiis proximo
            die, &#x05d0;&#x05d1; qui fuit a. d.  VI Id.  Novembres, &#x05d0;&#x05d1; dispositis praesidiis senatum in
            templum Iovis Statoris convocavit, &#x05d0;&#x05d1; quo cum Catilina quasi sui purgandi
            causa venisset, &#x05d0;&#x05d1; Cicero eam, &#x05d0;&#x05d1; quae infra legitur, &#x05d0;&#x05d1; orationem in Catilinam
            vehementissime invehens habuit.
            </p>
            <p>
            Quo usque tandem abutere, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; patientia nostra?  quam diu etiam
            furor iste tuus nos eludet?  quem ad finem sese effrenata iactabit
            audacia?  Nihilne te nocturnum praesidium Palati, &#x05d0;&#x05d1; nihil urbis vigiliae, &#x05d0;&#x05d1;
            nihil timor populi, &#x05d0;&#x05d1; nihil concursus bonorum omnium, &#x05d0;&#x05d1; nihil hic munitissimus
            habendi senatus locus, &#x05d0;&#x05d1; nihil horum ora voltusque moverunt?  Patere tua
            consilia non sentis, &#x05d0;&#x05d1; constrictam iam horum omnium scientia teneri
            coniurationem tuam non vides?  Quid proxima, &#x05d0;&#x05d1; quid superiore nocte egeris, &#x05d0;&#x05d1;
            ubi fueris, &#x05d0;&#x05d1; quos convocaveris, &#x05d0;&#x05d1; quid consilii ceperis, &#x05d0;&#x05d1; quem nostrum
            ignorare arbitraris?  O tempora, &#x05d0;&#x05d1; o mores! Senatus haec intellegit.  consul
            videt; hic tamen vivit.  Vivit?  immo vero etiam in senatum venit, &#x05d0;&#x05d1; fit
            publici consilii particeps, &#x05d0;&#x05d1; notat et designat oculis ad caedem unum
            quemque nostrum.  Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur, &#x05d0;&#x05d1;
            si istius furorem ac tela vitemus.  Ad mortem te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; duci iussu
            consulis iam pridem oportebat, &#x05d0;&#x05d1; in te conferri pestem, &#x05d0;&#x05d1; quam tu in nos
            [omnes iam diu] machinaris.  An vero vir amplissumus, &#x05d0;&#x05d1; P. Scipio, &#x05d0;&#x05d1; pontifex
            maximus, &#x05d0;&#x05d1; Ti.  Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
            privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
            cupientem nos consules perferemus?  Nam illa nimis antiqua praetereo, &#x05d0;&#x05d1; quod
            C. Servilius Ahala Sp.  Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
            Fuit, &#x05d0;&#x05d1; fuit ista quondam in hac re publica virtus, &#x05d0;&#x05d1; ut viri fortes
            acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
            coercerent.  Habemus senatus consultum in te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; vehemens et grave, &#x05d0;&#x05d1;
            non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, &#x05d0;&#x05d1; nos, &#x05d0;&#x05d1;
            dico aperte, &#x05d0;&#x05d1; consules desumus.  Decrevit quondam senatus, &#x05d0;&#x05d1; ut L. Opimius
            consul videret, &#x05d0;&#x05d1; ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
            intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
            C. Gracchus, &#x05d0;&#x05d1; clarissimo patre, &#x05d0;&#x05d1; avo, &#x05d0;&#x05d1; maioribus, &#x05d0;&#x05d1; occisus est cum liberis
            M. Fulvius consularis.  Simili senatus consulto C. Mario et L.  Valerio
            consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
            tribunum pl.  et C.  Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
            remorata est?  At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
            horum auctoritatis.  Habemus enim huiusce modi senatus consultum, &#x05d0;&#x05d1; verum
            inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, &#x05d0;&#x05d1; quo ex senatus consulto
            confestim te interfectum esse, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; convenit.  Vivis, &#x05d0;&#x05d1; et vivis non ad
            deponendam, &#x05d0;&#x05d1; sed ad confirmandam audaciam.  Cupio, &#x05d0;&#x05d1; patres conscripti, &#x05d0;&#x05d1; me
            esse clementem, &#x05d0;&#x05d1; cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
            videri, &#x05d0;&#x05d1; sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno.  Castra sunt in
            Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, &#x05d0;&#x05d1; crescit in
            dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
            hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
            cotidie perniciem rei publicae molientem.  Si te iam, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1;
            comprehendi, &#x05d0;&#x05d1; si interfici iussero, &#x05d0;&#x05d1; credo, &#x05d0;&#x05d1; erit verendum mihi, &#x05d0;&#x05d1; ne non
            potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
            dicat.  Verum ego hoc, &#x05d0;&#x05d1; quod iam pridem factum esse oportuit, &#x05d0;&#x05d1; certa de
            causa nondum adducor ut faciam.  Tum denique interficiere, &#x05d0;&#x05d1; cum iam nemo
            tam inprobus, &#x05d0;&#x05d1; tam perditus, &#x05d0;&#x05d1; tam tui similis inveniri poterit, &#x05d0;&#x05d1; qui id non
            iure factum esse fateatur.  Quamdiu quisquam erit, &#x05d0;&#x05d1; qui te defendere
            audeat, &#x05d0;&#x05d1; vives, &#x05d0;&#x05d1; et vives ita, &#x05d0;&#x05d1; ut [nunc] vivis.  multis meis et firmis
            praesidiis obsessus, &#x05d0;&#x05d1; ne commovere te contra rem publicam possis.  Multorum
            te etiam oculi et aures non sentientem, &#x05d0;&#x05d1; sicut adhuc fecerunt, &#x05d0;&#x05d1;
            speculabuntur atque custodient.
            </p>
        </div>
        <pre>
            <h4>ARGUMENTUM</h4>
            <p>
            L. Sergius Catilina, &#x05d0;&#x05d1; homo patricii generis, &#x05d0;&#x05d1; magna vi et animi et
            corporis, &#x05d0;&#x05d1; sed ingenio malo pravoque, &#x05d0;&#x05d1; praetorius, &#x05d0;&#x05d1; qui iam a. u. c. 689
            caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, &#x05d0;&#x05d1; casu autem
            rem perficere prohibitus erat, &#x05d0;&#x05d1; ascitis ad consilium rei publicae
            opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, &#x05d0;&#x05d1; quos
            inopia, &#x05d0;&#x05d1; cupiditas, &#x05d0;&#x05d1; scelera stimulabant, &#x05d0;&#x05d1; consulatum in annum 691 p. u. c.
            petivit, &#x05d0;&#x05d1; sed cum, &#x05d0;&#x05d1; quae in animo habebat, &#x05d0;&#x05d1; perniciosa rei publicae consilia
            parum occultata essent, &#x05d0;&#x05d1; studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
            C. Antonio consul factus est.  Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
            C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, &#x05d0;&#x05d1; quibus maxime
            Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
            consilia a Fulvia, &#x05d0;&#x05d1; muliere nobili, &#x05d0;&#x05d1; quae rem habebat cum Q. Curio, &#x05d0;&#x05d1; qui
            particeps fuit conspirationis illius, &#x05d0;&#x05d1; deferebantur.  Cum autem ista mala
            consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
            agitarentur, &#x05d0;&#x05d1; senatus consultum factum est, &#x05d0;&#x05d1; darent operam consules, &#x05d0;&#x05d1; ne quid
            res publica detrimenti caperet, &#x05d0;&#x05d1; effectumque est, &#x05d0;&#x05d1; ut Catilina spe
            consulatus, &#x05d0;&#x05d1; quem in proximum annum petebat, &#x05d0;&#x05d1; excideret, &#x05d0;&#x05d1; designarenturque
            D. Silanus et L. Murena.  Quae cum ita essent, &#x05d0;&#x05d1; L. Catilina, &#x05d0;&#x05d1; qui iam ante
            per Italiam ad homines seditiosos, &#x05d0;&#x05d1; maxime veteres L. Sullae milites, &#x05d0;&#x05d1;
            concitandos nuntios miserat, &#x05d0;&#x05d1; ad C. Manlium, &#x05d0;&#x05d1; qui Faesulas, &#x05d0;&#x05d1; in urbem
            Etruriae munitam, &#x05d0;&#x05d1; manum armatorum coegerat, &#x05d0;&#x05d1; proficisci constituit et
            bellum patriae inferre convocatisque nocte, &#x05d0;&#x05d1; quae inter VIII et VII Id.
            Novembres erat, &#x05d0;&#x05d1; sociis in domum M. Porci Laecae consilium, &#x05d0;&#x05d1; quod ceperat, &#x05d0;&#x05d1;
            aperuit.  Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
            consulem illa ipsa nocte ante lucem, &#x05d0;&#x05d1; cum sicut salutaturi eius domum
            intrassent, &#x05d0;&#x05d1; interficiendum receperunt.  M. Cicero vitatis insidiis proximo
            die, &#x05d0;&#x05d1; qui fuit a. d.  VI Id.  Novembres, &#x05d0;&#x05d1; dispositis praesidiis senatum in
            templum Iovis Statoris convocavit, &#x05d0;&#x05d1; quo cum Catilina quasi sui purgandi
            causa venisset, &#x05d0;&#x05d1; Cicero eam, &#x05d0;&#x05d1; quae infra legitur, &#x05d0;&#x05d1; orationem in Catilinam
            vehementissime invehens habuit.
            </p>
            <p>
            Quo usque tandem abutere, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; patientia nostra?  quam diu etiam
            furor iste tuus nos eludet?  quem ad finem sese effrenata iactabit
            audacia?  Nihilne te nocturnum praesidium Palati, &#x05d0;&#x05d1; nihil urbis vigiliae, &#x05d0;&#x05d1;
            nihil timor populi, &#x05d0;&#x05d1; nihil concursus bonorum omnium, &#x05d0;&#x05d1; nihil hic munitissimus
            habendi senatus locus, &#x05d0;&#x05d1; nihil horum ora voltusque moverunt?  Patere tua
            consilia non sentis, &#x05d0;&#x05d1; constrictam iam horum omnium scientia teneri
            coniurationem tuam non vides?  Quid proxima, &#x05d0;&#x05d1; quid superiore nocte egeris, &#x05d0;&#x05d1;
            ubi fueris, &#x05d0;&#x05d1; quos convocaveris, &#x05d0;&#x05d1; quid consilii ceperis, &#x05d0;&#x05d1; quem nostrum
            ignorare arbitraris?  O tempora, &#x05d0;&#x05d1; o mores! Senatus haec intellegit.  consul
            videt; hic tamen vivit.  Vivit?  immo vero etiam in senatum venit, &#x05d0;&#x05d1; fit
            publici consilii particeps, &#x05d0;&#x05d1; notat et designat oculis ad caedem unum
            quemque nostrum.  Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur, &#x05d0;&#x05d1;
            si istius furorem ac tela vitemus.  Ad mortem te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; duci iussu
            consulis iam pridem oportebat, &#x05d0;&#x05d1; in te conferri pestem, &#x05d0;&#x05d1; quam tu in nos
            [omnes iam diu] machinaris.  An vero vir amplissumus, &#x05d0;&#x05d1; P. Scipio, &#x05d0;&#x05d1; pontifex
            maximus, &#x05d0;&#x05d1; Ti.  Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
            privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
            cupientem nos consules perferemus?  Nam illa nimis antiqua praetereo, &#x05d0;&#x05d1; quod
            C. Servilius Ahala Sp.  Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
            Fuit, &#x05d0;&#x05d1; fuit ista quondam in hac re publica virtus, &#x05d0;&#x05d1; ut viri fortes
            acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
            coercerent.  Habemus senatus consultum in te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; vehemens et grave, &#x05d0;&#x05d1;
            non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, &#x05d0;&#x05d1; nos, &#x05d0;&#x05d1;
            dico aperte, &#x05d0;&#x05d1; consules desumus.  Decrevit quondam senatus, &#x05d0;&#x05d1; ut L. Opimius
            consul videret, &#x05d0;&#x05d1; ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
            intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
            C. Gracchus, &#x05d0;&#x05d1; clarissimo patre, &#x05d0;&#x05d1; avo, &#x05d0;&#x05d1; maioribus, &#x05d0;&#x05d1; occisus est cum liberis
            M. Fulvius consularis.  Simili senatus consulto C. Mario et L.  Valerio
            consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
            tribunum pl.  et C.  Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
            remorata est?  At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
            horum auctoritatis.  Habemus enim huiusce modi senatus consultum, &#x05d0;&#x05d1; verum
            inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, &#x05d0;&#x05d1; quo ex senatus consulto
            confestim te interfectum esse, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; convenit.  Vivis, &#x05d0;&#x05d1; et vivis non ad
            deponendam, &#x05d0;&#x05d1; sed ad confirmandam audaciam.  Cupio, &#x05d0;&#x05d1; patres conscripti, &#x05d0;&#x05d1; me
            esse clementem, &#x05d0;&#x05d1; cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
            videri, &#x05d0;&#x05d1; sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno.  Castra sunt in
            Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, &#x05d0;&#x05d1; crescit in
            dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
            hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
            cotidie perniciem rei publicae molientem.  Si te iam, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1;
            comprehendi, &#x05d0;&#x05d1; si interfici iussero, &#x05d0;&#x05d1; credo, &#x05d0;&#x05d1; erit verendum mihi, &#x05d0;&#x05d1; ne non
            potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
            dicat.  Verum ego hoc, &#x05d0;&#x05d1; quod iam pridem factum esse oportuit, &#x05d0;&#x05d1; certa de
            causa nondum adducor ut faciam.  Tum denique interficiere, &#x05d0;&#x05d1; cum iam nemo
            tam inprobus, &#x05d0;&#x05d1; tam perditus, &#x05d0;&#x05d1; tam tui similis inveniri poterit, &#x05d0;&#x05d1; qui id non
            iure factum esse fateatur.  Quamdiu quisquam erit, &#x05d0;&#x05d1; qui te defendere
            audeat, &#x05d0;&#x05d1; vives, &#x05d0;&#x05d1; et vives ita, &#x05d0;&#x05d1; ut [nunc] vivis.  multis meis et firmis
            praesidiis obsessus, &#x05d0;&#x05d1; ne commovere te contra rem publicam possis.  Multorum
            te etiam oculi et aures non sentientem, &#x05d0;&#x05d1; sicut adhuc fecerunt, &#x05d0;&#x05d1;
            speculabuntur atque custodient.
            </p>
        </pre>
        <pre style="white-space: pre-wrap">
            <h4>ARGUMENTUM</h4>
            <p>
            L. Sergius Catilina, &#x05d0;&#x05d1; homo patricii generis, &#x05d0;&#x05d1; magna vi et animi et
            corporis, &#x05d0;&#x05d1; sed ingenio malo pravoque, &#x05d0;&#x05d1; praetorius, &#x05d0;&#x05d1; qui iam a. u. c. 689
            caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, &#x05d0;&#x05d1; casu autem
            rem perficere prohibitus erat, &#x05d0;&#x05d1; ascitis ad consilium rei publicae
            opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, &#x05d0;&#x05d1; quos
            inopia, &#x05d0;&#x05d1; cupiditas, &#x05d0;&#x05d1; scelera stimulabant, &#x05d0;&#x05d1; consulatum in annum 691 p. u. c.
            petivit, &#x05d0;&#x05d1; sed cum, &#x05d0;&#x05d1; quae in animo habebat, &#x05d0;&#x05d1; perniciosa rei publicae consilia
            parum occultata essent, &#x05d0;&#x05d1; studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
            C. Antonio consul factus est.  Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
            C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, &#x05d0;&#x05d1; quibus maxime
            Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
            consilia a Fulvia, &#x05d0;&#x05d1; muliere nobili, &#x05d0;&#x05d1; quae rem habebat cum Q. Curio, &#x05d0;&#x05d1; qui
            particeps fuit conspirationis illius, &#x05d0;&#x05d1; deferebantur.  Cum autem ista mala
            consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
            agitarentur, &#x05d0;&#x05d1; senatus consultum factum est, &#x05d0;&#x05d1; darent operam consules, &#x05d0;&#x05d1; ne quid
            res publica detrimenti caperet, &#x05d0;&#x05d1; effectumque est, &#x05d0;&#x05d1; ut Catilina spe
            consulatus, &#x05d0;&#x05d1; quem in proximum annum petebat, &#x05d0;&#x05d1; excideret, &#x05d0;&#x05d1; designarenturque
            D. Silanus et L. Murena.  Quae cum ita essent, &#x05d0;&#x05d1; L. Catilina, &#x05d0;&#x05d1; qui iam ante
            per Italiam ad homines seditiosos, &#x05d0;&#x05d1; maxime veteres L. Sullae milites, &#x05d0;&#x05d1;
            concitandos nuntios miserat, &#x05d0;&#x05d1; ad C. Manlium, &#x05d0;&#x05d1; qui Faesulas, &#x05d0;&#x05d1; in urbem
            Etruriae munitam, &#x05d0;&#x05d1; manum armatorum coegerat, &#x05d0;&#x05d1; proficisci constituit et
            bellum patriae inferre convocatisque nocte, &#x05d0;&#x05d1; quae inter VIII et VII Id.
            Novembres erat, &#x05d0;&#x05d1; sociis in domum M. Porci Laecae consilium, &#x05d0;&#x05d1; quod ceperat, &#x05d0;&#x05d1;
            aperuit.  Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
            consulem illa ipsa nocte ante lucem, &#x05d0;&#x05d1; cum sicut salutaturi eius domum
            intrassent, &#x05d0;&#x05d1; interficiendum receperunt.  M. Cicero vitatis insidiis proximo
            die, &#x05d0;&#x05d1; qui fuit a. d.  VI Id.  Novembres, &#x05d0;&#x05d1; dispositis praesidiis senatum in
            templum Iovis Statoris convocavit, &#x05d0;&#x05d1; quo cum Catilina quasi sui purgandi
            causa venisset, &#x05d0;&#x05d1; Cicero eam, &#x05d0;&#x05d1; quae infra legitur, &#x05d0;&#x05d1; orationem in Catilinam
            vehementissime invehens habuit.
            </p>
            <p>
            Quo usque tandem abutere, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; patientia nostra?  quam diu etiam
            furor iste tuus nos eludet?  quem ad finem sese effrenata iactabit
            audacia?  Nihilne te nocturnum praesidium Palati, &#x05d0;&#x05d1; nihil urbis vigiliae, &#x05d0;&#x05d1;
            nihil timor populi, &#x05d0;&#x05d1; nihil concursus bonorum omnium, &#x05d0;&#x05d1; nihil hic munitissimus
            habendi senatus locus, &#x05d0;&#x05d1; nihil horum ora voltusque moverunt?  Patere tua
            consilia non sentis, &#x05d0;&#x05d1; constrictam iam horum omnium scientia teneri
            coniurationem tuam non vides?  Quid proxima, &#x05d0;&#x05d1; quid superiore nocte egeris, &#x05d0;&#x05d1;
            ubi fueris, &#x05d0;&#x05d1; quos convocaveris, &#x05d0;&#x05d1; quid consilii ceperis, &#x05d0;&#x05d1; quem nostrum
            ignorare arbitraris?  O tempora, &#x05d0;&#x05d1; o mores! Senatus haec intellegit.  consul
            videt; hic tamen vivit.  Vivit?  immo vero etiam in senatum venit, &#x05d0;&#x05d1; fit
            publici consilii particeps, &#x05d0;&#x05d1; notat et designat oculis ad caedem unum
            quemque nostrum.  Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur, &#x05d0;&#x05d1;
            si istius furorem ac tela vitemus.  Ad mortem te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; duci iussu
            consulis iam pridem oportebat, &#x05d0;&#x05d1; in te conferri pestem, &#x05d0;&#x05d1; quam tu in nos
            [omnes iam diu] machinaris.  An vero vir amplissumus, &#x05d0;&#x05d1; P. Scipio, &#x05d0;&#x05d1; pontifex
            maximus, &#x05d0;&#x05d1; Ti.  Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
            privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
            cupientem nos consules perferemus?  Nam illa nimis antiqua praetereo, &#x05d0;&#x05d1; quod
            C. Servilius Ahala Sp.  Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
            Fuit, &#x05d0;&#x05d1; fuit ista quondam in hac re publica virtus, &#x05d0;&#x05d1; ut viri fortes
            acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
            coercerent.  Habemus senatus consultum in te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; vehemens et grave, &#x05d0;&#x05d1;
            non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, &#x05d0;&#x05d1; nos, &#x05d0;&#x05d1;
            dico aperte, &#x05d0;&#x05d1; consules desumus.  Decrevit quondam senatus, &#x05d0;&#x05d1; ut L. Opimius
            consul videret, &#x05d0;&#x05d1; ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
            intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
            C. Gracchus, &#x05d0;&#x05d1; clarissimo patre, &#x05d0;&#x05d1; avo, &#x05d0;&#x05d1; maioribus, &#x05d0;&#x05d1; occisus est cum liberis
            M. Fulvius consularis.  Simili senatus consulto C. Mario et L.  Valerio
            consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
            tribunum pl.  et C.  Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
            remorata est?  At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
            horum auctoritatis.  Habemus enim huiusce modi senatus consultum, &#x05d0;&#x05d1; verum
            inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, &#x05d0;&#x05d1; quo ex senatus consulto
            confestim te interfectum esse, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; convenit.  Vivis, &#x05d0;&#x05d1; et vivis non ad
            deponendam, &#x05d0;&#x05d1; sed ad confirmandam audaciam.  Cupio, &#x05d0;&#x05d1; patres conscripti, &#x05d0;&#x05d1; me
            esse clementem, &#x05d0;&#x05d1; cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
            videri, &#x05d0;&#x05d1; sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno.  Castra sunt in
            Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, &#x05d0;&#x05d1; crescit in
            dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
            hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
            cotidie perniciem rei publicae molientem.  Si te iam, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1;
            comprehendi, &#x05d0;&#x05d1; si interfici iussero, &#x05d0;&#x05d1; credo, &#x05d0;&#x05d1; erit verendum mihi, &#x05d0;&#x05d1; ne non
            potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
            dicat.  Verum ego hoc, &#x05d0;&#x05d1; quod iam pridem factum esse oportuit, &#x05d0;&#x05d1; certa de
            causa nondum adducor ut faciam.  Tum denique interficiere, &#x05d0;&#x05d1; cum iam nemo
            tam inprobus, &#x05d0;&#x05d1; tam perditus, &#x05d0;&#x05d1; tam tui similis inveniri poterit, &#x05d0;&#x05d1; qui id non
            iure factum esse fateatur.  Quamdiu quisquam erit, &#x05d0;&#x05d1; qui te defendere
            audeat, &#x05d0;&#x05d1; vives, &#x05d0;&#x05d1; et vives ita, &#x05d0;&#x05d1; ut [nunc] vivis.  multis meis et firmis
            praesidiis obsessus, &#x05d0;&#x05d1; ne commovere te contra rem publicam possis.  Multorum
            te etiam oculi et aures non sentientem, &#x05d0;&#x05d1; sicut adhuc fecerunt, &#x05d0;&#x05d1;
            speculabuntur atque custodient.
            </p>
        </pre>
        <pre style="white-space: pre-line">
            <h4>ARGUMENTUM</h4>
            <p>
            L. Sergius Catilina, &#x05d0;&#x05d1; homo patricii generis, &#x05d0;&#x05d1; magna vi et animi et
            corporis, &#x05d0;&#x05d1; sed ingenio malo pravoque, &#x05d0;&#x05d1; praetorius, &#x05d0;&#x05d1; qui iam a. u. c. 689
            caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, &#x05d0;&#x05d1; casu autem
            rem perficere prohibitus erat, &#x05d0;&#x05d1; ascitis ad consilium rei publicae
            opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, &#x05d0;&#x05d1; quos
            inopia, &#x05d0;&#x05d1; cupiditas, &#x05d0;&#x05d1; scelera stimulabant, &#x05d0;&#x05d1; consulatum in annum 691 p. u. c.
            petivit, &#x05d0;&#x05d1; sed cum, &#x05d0;&#x05d1; quae in animo habebat, &#x05d0;&#x05d1; perniciosa rei publicae consilia
            parum occultata essent, &#x05d0;&#x05d1; studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
            C. Antonio consul factus est.  Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
            C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, &#x05d0;&#x05d1; quibus maxime
            Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
            consilia a Fulvia, &#x05d0;&#x05d1; muliere nobili, &#x05d0;&#x05d1; quae rem habebat cum Q. Curio, &#x05d0;&#x05d1; qui
            particeps fuit conspirationis illius, &#x05d0;&#x05d1; deferebantur.  Cum autem ista mala
            consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
            agitarentur, &#x05d0;&#x05d1; senatus consultum factum est, &#x05d0;&#x05d1; darent operam consules, &#x05d0;&#x05d1; ne quid
            res publica detrimenti caperet, &#x05d0;&#x05d1; effectumque est, &#x05d0;&#x05d1; ut Catilina spe
            consulatus, &#x05d0;&#x05d1; quem in proximum annum petebat, &#x05d0;&#x05d1; excideret, &#x05d0;&#x05d1; designarenturque
            D. Silanus et L. Murena.  Quae cum ita essent, &#x05d0;&#x05d1; L. Catilina, &#x05d0;&#x05d1; qui iam ante
            per Italiam ad homines seditiosos, &#x05d0;&#x05d1; maxime veteres L. Sullae milites, &#x05d0;&#x05d1;
            concitandos nuntios miserat, &#x05d0;&#x05d1; ad C. Manlium, &#x05d0;&#x05d1; qui Faesulas, &#x05d0;&#x05d1; in urbem
            Etruriae munitam, &#x05d0;&#x05d1; manum armatorum coegerat, &#x05d0;&#x05d1; proficisci constituit et
            bellum patriae inferre convocatisque nocte, &#x05d0;&#x05d1; quae inter VIII et VII Id.
            Novembres erat, &#x05d0;&#x05d1; sociis in domum M. Porci Laecae consilium, &#x05d0;&#x05d1; quod ceperat, &#x05d0;&#x05d1;
            aperuit.  Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
            consulem illa ipsa nocte ante lucem, &#x05d0;&#x05d1; cum sicut salutaturi eius domum
            intrassent, &#x05d0;&#x05d1; interficiendum receperunt.  M. Cicero vitatis insidiis proximo
            die, &#x05d0;&#x05d1; qui fuit a. d.  VI Id.  Novembres, &#x05d0;&#x05d1; dispositis praesidiis senatum in
            templum Iovis Statoris convocavit, &#x05d0;&#x05d1; quo cum Catilina quasi sui purgandi
            causa venisset, &#x05d0;&#x05d1; Cicero eam, &#x05d0;&#x05d1; quae infra legitur, &#x05d0;&#x05d1; orationem in Catilinam
            vehementissime invehens habuit.
            </p>
            <p>
            Quo usque tandem abutere, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; patientia nostra?  quam diu etiam
            furor iste tuus nos eludet?  quem ad finem sese effrenata iactabit
            audacia?  Nihilne te nocturnum praesidium Palati, &#x05d0;&#x05d1; nihil urbis vigiliae, &#x05d0;&#x05d1;
            nihil timor populi, &#x05d0;&#x05d1; nihil concursus bonorum omnium, &#x05d0;&#x05d1; nihil hic munitissimus
            habendi senatus locus, &#x05d0;&#x05d1; nihil horum ora voltusque moverunt?  Patere tua
            consilia non sentis, &#x05d0;&#x05d1; constrictam iam horum omnium scientia teneri
            coniurationem tuam non vides?  Quid proxima, &#x05d0;&#x05d1; quid superiore nocte egeris, &#x05d0;&#x05d1;
            ubi fueris, &#x05d0;&#x05d1; quos convocaveris, &#x05d0;&#x05d1; quid consilii ceperis, &#x05d0;&#x05d1; quem nostrum
            ignorare arbitraris?  O tempora, &#x05d0;&#x05d1; o mores! Senatus haec intellegit.  consul
            videt; hic tamen vivit.  Vivit?  immo vero etiam in senatum venit, &#x05d0;&#x05d1; fit
            publici consilii particeps, &#x05d0;&#x05d1; notat et designat oculis ad caedem unum
            quemque nostrum.  Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur, &#x05d0;&#x05d1;
            si istius furorem ac tela vitemus.  Ad mortem te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; duci iussu
            consulis iam pridem oportebat, &#x05d0;&#x05d1; in te conferri pestem, &#x05d0;&#x05d1; quam tu in nos
            [omnes iam diu] machinaris.  An vero vir amplissumus, &#x05d0;&#x05d1; P. Scipio, &#x05d0;&#x05d1; pontifex
            maximus, &#x05d0;&#x05d1; Ti.  Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
            privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
            cupientem nos consules perferemus?  Nam illa nimis antiqua praetereo, &#x05d0;&#x05d1; quod
            C. Servilius Ahala Sp.  Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
            Fuit, &#x05d0;&#x05d1; fuit ista quondam in hac re publica virtus, &#x05d0;&#x05d1; ut viri fortes
            acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
            coercerent.  Habemus senatus consultum in te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; vehemens et grave, &#x05d0;&#x05d1;
            non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, &#x05d0;&#x05d1; nos, &#x05d0;&#x05d1;
            dico aperte, &#x05d0;&#x05d1; consules desumus.  Decrevit quondam senatus, &#x05d0;&#x05d1; ut L. Opimius
            consul videret, &#x05d0;&#x05d1; ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
            intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
            C. Gracchus, &#x05d0;&#x05d1; clarissimo patre, &#x05d0;&#x05d1; avo, &#x05d0;&#x05d1; maioribus, &#x05d0;&#x05d1; occisus est cum liberis
            M. Fulvius consularis.  Simili senatus consulto C. Mario et L.  Valerio
            consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
            tribunum pl.  et C.  Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
            remorata est?  At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
            horum auctoritatis.  Habemus enim huiusce modi senatus consultum, &#x05d0;&#x05d1; verum
            inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, &#x05d0;&#x05d1; quo ex senatus consulto
            confestim te interfectum esse, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; convenit.  Vivis, &#x05d0;&#x05d1; et vivis non ad
            deponendam, &#x05d0;&#x05d1; sed ad confirmandam audaciam.  Cupio, &#x05d0;&#x05d1; patres conscripti, &#x05d0;&#x05d1; me
            esse clementem, &#x05d0;&#x05d1; cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
            videri, &#x05d0;&#x05d1; sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno.  Castra sunt in
            Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, &#x05d0;&#x05d1; crescit in
            dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
            hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
            cotidie perniciem rei publicae molientem.  Si te iam, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1;
            comprehendi, &#x05d0;&#x05d1; si interfici iussero, &#x05d0;&#x05d1; credo, &#x05d0;&#x05d1; erit verendum mihi, &#x05d0;&#x05d1; ne non
            potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
            dicat.  Verum ego hoc, &#x05d0;&#x05d1; quod iam pridem factum esse oportuit, &#x05d0;&#x05d1; certa de
            causa nondum adducor ut faciam.  Tum denique interficiere, &#x05d0;&#x05d1; cum iam nemo
            tam inprobus, &#x05d0;&#x05d1; tam perditus, &#x05d0;&#x05d1; tam tui similis inveniri poterit, &#x05d0;&#x05d1; qui id non
            iure factum esse fateatur.  Quamdiu quisquam erit, &#x05d0;&#x05d1; qui te defendere
            audeat, &#x05d0;&#x05d1; vives, &#x05d0;&#x05d1; et vives ita, &#x05d0;&#x05d1; ut [nunc] vivis.  multis meis et firmis
            praesidiis obsessus, &#x05d0;&#x05d1; ne commovere te contra rem publicam possis.  Multorum
            te etiam oculi et aures non sentientem, &#x05d0;&#x05d1; sicut adhuc fecerunt, &#x05d0;&#x05d1;
            speculabuntur atque custodient.
            </p>
        </pre>
        <pre style="white-space: nowrap">
            <h4>ARGUMENTUM</h4>
            <p>
            L. Sergius Catilina, &#x05d0;&#x05d1; homo patricii generis, &#x05d0;&#x05d1; magna vi et animi et
            corporis, &#x05d0;&#x05d1; sed ingenio malo pravoque, &#x05d0;&#x05d1; praetorius, &#x05d0;&#x05d1; qui iam a. u. c. 689
            caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, &#x05d0;&#x05d1; casu autem
            rem perficere prohibitus erat, &#x05d0;&#x05d1; ascitis ad consilium rei publicae
            opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, &#x05d0;&#x05d1; quos
            inopia, &#x05d0;&#x05d1; cupiditas, &#x05d0;&#x05d1; scelera stimulabant, &#x05d0;&#x05d1; consulatum in annum 691 p. u. c.
            petivit, &#x05d0;&#x05d1; sed cum, &#x05d0;&#x05d1; quae in animo habebat, &#x05d0;&#x05d1; perniciosa rei publicae consilia
            parum occultata essent, &#x05d0;&#x05d1; studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
            C. Antonio consul factus est.  Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
            C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, &#x05d0;&#x05d1; quibus maxime
            Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
            consilia a Fulvia, &#x05d0;&#x05d1; muliere nobili, &#x05d0;&#x05d1; quae rem habebat cum Q. Curio, &#x05d0;&#x05d1; qui
            particeps fuit conspirationis illius, &#x05d0;&#x05d1; deferebantur.  Cum autem ista mala
            consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
            agitarentur, &#x05d0;&#x05d1; senatus consultum factum est, &#x05d0;&#x05d1; darent operam consules, &#x05d0;&#x05d1; ne quid
            res publica detrimenti caperet, &#x05d0;&#x05d1; effectumque est, &#x05d0;&#x05d1; ut Catilina spe
            consulatus, &#x05d0;&#x05d1; quem in proximum annum petebat, &#x05d0;&#x05d1; excideret, &#x05d0;&#x05d1; designarenturque
            D. Silanus et L. Murena.  Quae cum ita essent, &#x05d0;&#x05d1; L. Catilina, &#x05d0;&#x05d1; qui iam ante
            per Italiam ad homines seditiosos, &#x05d0;&#x05d1; maxime veteres L. Sullae milites, &#x05d0;&#x05d1;
            concitandos nuntios miserat, &#x05d0;&#x05d1; ad C. Manlium, &#x05d0;&#x05d1; qui Faesulas, &#x05d0;&#x05d1; in urbem
            Etruriae munitam, &#x05d0;&#x05d1; manum armatorum coegerat, &#x05d0;&#x05d1; proficisci constituit et
            bellum patriae inferre convocatisque nocte, &#x05d0;&#x05d1; quae inter VIII et VII Id.
            Novembres erat, &#x05d0;&#x05d1; sociis in domum M. Porci Laecae consilium, &#x05d0;&#x05d1; quod ceperat, &#x05d0;&#x05d1;
            aperuit.  Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
            consulem illa ipsa nocte ante lucem, &#x05d0;&#x05d1; cum sicut salutaturi eius domum
            intrassent, &#x05d0;&#x05d1; interficiendum receperunt.  M. Cicero vitatis insidiis proximo
            die, &#x05d0;&#x05d1; qui fuit a. d.  VI Id.  Novembres, &#x05d0;&#x05d1; dispositis praesidiis senatum in
            templum Iovis Statoris convocavit, &#x05d0;&#x05d1; quo cum Catilina quasi sui purgandi
            causa venisset, &#x05d0;&#x05d1; Cicero eam, &#x05d0;&#x05d1; quae infra legitur, &#x05d0;&#x05d1; orationem in Catilinam
            vehementissime invehens habuit.
            </p>
            <p>
            Quo usque tandem abutere, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; patientia nostra?  quam diu etiam
            furor iste tuus nos eludet?  quem ad finem sese effrenata iactabit
            audacia?  Nihilne te nocturnum praesidium Palati, &#x05d0;&#x05d1; nihil urbis vigiliae, &#x05d0;&#x05d1;
            nihil timor populi, &#x05d0;&#x05d1; nihil concursus bonorum omnium, &#x05d0;&#x05d1; nihil hic munitissimus
            habendi senatus locus, &#x05d0;&#x05d1; nihil horum ora voltusque moverunt?  Patere tua
            consilia non sentis, &#x05d0;&#x05d1; constrictam iam horum omnium scientia teneri
            coniurationem tuam non vides?  Quid proxima, &#x05d0;&#x05d1; quid superiore nocte egeris, &#x05d0;&#x05d1;
            ubi fueris, &#x05d0;&#x05d1; quos convocaveris, &#x05d0;&#x05d1; quid consilii ceperis, &#x05d0;&#x05d1; quem nostrum
            ignorare arbitraris?  O tempora, &#x05d0;&#x05d1; o mores! Senatus haec intellegit.  consul
            videt; hic tamen vivit.  Vivit?  immo vero etiam in senatum venit, &#x05d0;&#x05d1; fit
            publici consilii particeps, &#x05d0;&#x05d1; notat et designat oculis ad caedem unum
            quemque nostrum.  Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur, &#x05d0;&#x05d1;
            si istius furorem ac tela vitemus.  Ad mortem te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; duci iussu
            consulis iam pridem oportebat, &#x05d0;&#x05d1; in te conferri pestem, &#x05d0;&#x05d1; quam tu in nos
            [omnes iam diu] machinaris.  An vero vir amplissumus, &#x05d0;&#x05d1; P. Scipio, &#x05d0;&#x05d1; pontifex
            maximus, &#x05d0;&#x05d1; Ti.  Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
            privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
            cupientem nos consules perferemus?  Nam illa nimis antiqua praetereo, &#x05d0;&#x05d1; quod
            C. Servilius Ahala Sp.  Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
            Fuit, &#x05d0;&#x05d1; fuit ista quondam in hac re publica virtus, &#x05d0;&#x05d1; ut viri fortes
            acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
            coercerent.  Habemus senatus consultum in te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; vehemens et grave, &#x05d0;&#x05d1;
            non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, &#x05d0;&#x05d1; nos, &#x05d0;&#x05d1;
            dico aperte, &#x05d0;&#x05d1; consules desumus.  Decrevit quondam senatus, &#x05d0;&#x05d1; ut L. Opimius
            consul videret, &#x05d0;&#x05d1; ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
            intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
            C. Gracchus, &#x05d0;&#x05d1; clarissimo patre, &#x05d0;&#x05d1; avo, &#x05d0;&#x05d1; maioribus, &#x05d0;&#x05d1; occisus est cum liberis
            M. Fulvius consularis.  Simili senatus consulto C. Mario et L.  Valerio
            consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
            tribunum pl.  et C.  Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
            remorata est?  At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
            horum auctoritatis.  Habemus enim huiusce modi senatus consultum, &#x05d0;&#x05d1; verum
            inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, &#x05d0;&#x05d1; quo ex senatus consulto
            confestim te interfectum esse, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; convenit.  Vivis, &#x05d0;&#x05d1; et vivis non ad
            deponendam, &#x05d0;&#x05d1; sed ad confirmandam audaciam.  Cupio, &#x05d0;&#x05d1; patres conscripti, &#x05d0;&#x05d1; me
            esse clementem, &#x05d0;&#x05d1; cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
            videri, &#x05d0;&#x05d1; sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno.  Castra sunt in
            Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, &#x05d0;&#x05d1; crescit in
            dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
            hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
            cotidie perniciem rei publicae molientem.  Si te iam, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1;
            comprehendi, &#x05d0;&#x05d1; si interfici iussero, &#x05d0;&#x05d1; credo, &#x05d0;&#x05d1; erit verendum mihi, &#x05d0;&#x05d1; ne non
            potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
            dicat.  Verum ego hoc, &#x05d0;&#x05d1; quod iam pridem factum esse oportuit, &#x05d0;&#x05d1; certa de
            causa nondum adducor ut faciam.  Tum denique interficiere, &#x05d0;&#x05d1; cum iam nemo
            tam inprobus, &#x05d0;&#x05d1; tam perditus, &#x05d0;&#x05d1; tam tui similis inveniri poterit, &#x05d0;&#x05d1; qui id non
            iure factum esse fateatur.  Quamdiu quisquam erit, &#x05d0;&#x05d1; qui te defendere
            audeat, &#x05d0;&#x05d1; vives, &#x05d0;&#x05d1; et vives ita, &#x05d0;&#x05d1; ut [nunc] vivis.  multis meis et firmis
            praesidiis obsessus, &#x05d0;&#x05d1; ne commovere te contra rem publicam possis.  Multorum
            te etiam oculi et aures non sentientem, &#x05d0;&#x05d1; sicut adhuc fecerunt, &#x05d0;&#x05d1;
            speculabuntur atque custodient.
            </p>
        </pre>
        <pre style="white-space: pre-wrap; overflow-wrap:break-word">
            <h4>ARGUMENTUM</h4>
            <p>
            L. Sergius Catilina, &#x05d0;&#x05d1; homo patricii generis, &#x05d0;&#x05d1; magna vi et animi et
            corporis, &#x05d0;&#x05d1; sed ingenio malo pravoque, &#x05d0;&#x05d1; praetorius, &#x05d0;&#x05d1; qui iam a. u. c. 689
            caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, &#x05d0;&#x05d1; casu autem
            rem perficere prohibitus erat, &#x05d0;&#x05d1; ascitis ad consilium rei publicae
            opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, &#x05d0;&#x05d1; quos
            inopia, &#x05d0;&#x05d1; cupiditas, &#x05d0;&#x05d1; scelera stimulabant, &#x05d0;&#x05d1; consulatum in annum 691 p. u. c.
            petivit, &#x05d0;&#x05d1; sed cum, &#x05d0;&#x05d1; quae in animo habebat, &#x05d0;&#x05d1; perniciosa rei publicae consilia
            parum occultata essent, &#x05d0;&#x05d1; studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
            C. Antonio consul factus est.  Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
            C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, &#x05d0;&#x05d1; quibus maxime
            Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
            consilia a Fulvia, &#x05d0;&#x05d1; muliere nobili, &#x05d0;&#x05d1; quae rem habebat cum Q. Curio, &#x05d0;&#x05d1; qui
            particeps fuit conspirationis illius, &#x05d0;&#x05d1; deferebantur.  Cum autem ista mala
            consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
            agitarentur, &#x05d0;&#x05d1; senatus consultum factum est, &#x05d0;&#x05d1; darent operam consules, &#x05d0;&#x05d1; ne quid
            res publica detrimenti caperet, &#x05d0;&#x05d1; effectumque est, &#x05d0;&#x05d1; ut Catilina spe
            consulatus, &#x05d0;&#x05d1; quem in proximum annum petebat, &#x05d0;&#x05d1; excideret, &#x05d0;&#x05d1; designarenturque
            D. Silanus et L. Murena.  Quae cum ita essent, &#x05d0;&#x05d1; L. Catilina, &#x05d0;&#x05d1; qui iam ante
            per Italiam ad homines seditiosos, &#x05d0;&#x05d1; maxime veteres L. Sullae milites, &#x05d0;&#x05d1;
            concitandos nuntios miserat, &#x05d0;&#x05d1; ad C. Manlium, &#x05d0;&#x05d1; qui Faesulas, &#x05d0;&#x05d1; in urbem
            Etruriae munitam, &#x05d0;&#x05d1; manum armatorum coegerat, &#x05d0;&#x05d1; proficisci constituit et
            bellum patriae inferre convocatisque nocte, &#x05d0;&#x05d1; quae inter VIII et VII Id.
            Novembres erat, &#x05d0;&#x05d1; sociis in domum M. Porci Laecae consilium, &#x05d0;&#x05d1; quod ceperat, &#x05d0;&#x05d1;
            aperuit.  Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
            consulem illa ipsa nocte ante lucem, &#x05d0;&#x05d1; cum sicut salutaturi eius domum
            intrassent, &#x05d0;&#x05d1; interficiendum receperunt.  M. Cicero vitatis insidiis proximo
            die, &#x05d0;&#x05d1; qui fuit a. d.  VI Id.  Novembres, &#x05d0;&#x05d1; dispositis praesidiis senatum in
            templum Iovis Statoris convocavit, &#x05d0;&#x05d1; quo cum Catilina quasi sui purgandi
            causa venisset, &#x05d0;&#x05d1; Cicero eam, &#x05d0;&#x05d1; quae infra legitur, &#x05d0;&#x05d1; orationem in Catilinam
            vehementissime invehens habuit.
            </p>
            <p>
            Quo usque tandem abutere, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; patientia nostra?  quam diu etiam
            furor iste tuus nos eludet?  quem ad finem sese effrenata iactabit
            audacia?  Nihilne te nocturnum praesidium Palati, &#x05d0;&#x05d1; nihil urbis vigiliae, &#x05d0;&#x05d1;
            nihil timor populi, &#x05d0;&#x05d1; nihil concursus bonorum omnium, &#x05d0;&#x05d1; nihil hic munitissimus
            habendi senatus locus, &#x05d0;&#x05d1; nihil horum ora voltusque moverunt?  Patere tua
            consilia non sentis, &#x05d0;&#x05d1; constrictam iam horum omnium scientia teneri
            coniurationem tuam non vides?  Quid proxima, &#x05d0;&#x05d1; quid superiore nocte egeris, &#x05d0;&#x05d1;
            ubi fueris, &#x05d0;&#x05d1; quos convocaveris, &#x05d0;&#x05d1; quid consilii ceperis, &#x05d0;&#x05d1; quem nostrum
            ignorare arbitraris?  O tempora, &#x05d0;&#x05d1; o mores! Senatus haec intellegit.  consul
            videt; hic tamen vivit.  Vivit?  immo vero etiam in senatum venit, &#x05d0;&#x05d1; fit
            publici consilii particeps, &#x05d0;&#x05d1; notat et designat oculis ad caedem unum
            quemque nostrum.  Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur, &#x05d0;&#x05d1;
            si istius furorem ac tela vitemus.  Ad mortem te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; duci iussu
            consulis iam pridem oportebat, &#x05d0;&#x05d1; in te conferri pestem, &#x05d0;&#x05d1; quam tu in nos
            [omnes iam diu] machinaris.  An vero vir amplissumus, &#x05d0;&#x05d1; P. Scipio, &#x05d0;&#x05d1; pontifex
            maximus, &#x05d0;&#x05d1; Ti.  Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
            privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
            cupientem nos consules perferemus?  Nam illa nimis antiqua praetereo, &#x05d0;&#x05d1; quod
            C. Servilius Ahala Sp.  Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
            Fuit, &#x05d0;&#x05d1; fuit ista quondam in hac re publica virtus, &#x05d0;&#x05d1; ut viri fortes
            acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
            coercerent.  Habemus senatus consultum in te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; vehemens et grave, &#x05d0;&#x05d1;
            non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, &#x05d0;&#x05d1; nos, &#x05d0;&#x05d1;
            dico aperte, &#x05d0;&#x05d1; consules desumus.  Decrevit quondam senatus, &#x05d0;&#x05d1; ut L. Opimius
            consul videret, &#x05d0;&#x05d1; ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
            intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
            C. Gracchus, &#x05d0;&#x05d1; clarissimo patre, &#x05d0;&#x05d1; avo, &#x05d0;&#x05d1; maioribus, &#x05d0;&#x05d1; occisus est cum liberis
            M. Fulvius consularis.  Simili senatus consulto C. Mario et L.  Valerio
            consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
            tribunum pl.  et C.  Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
            remorata est?  At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
            horum auctoritatis.  Habemus enim huiusce modi senatus consultum, &#x05d0;&#x05d1; verum
            inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, &#x05d0;&#x05d1; quo ex senatus consulto
            confestim te interfectum esse, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; convenit.  Vivis, &#x05d0;&#x05d1; et vivis non ad
            deponendam, &#x05d0;&#x05d1; sed ad confirmandam audaciam.  Cupio, &#x05d0;&#x05d1; patres conscripti, &#x05d0;&#x05d1; me
            esse clementem, &#x05d0;&#x05d1; cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
            videri, &#x05d0;&#x05d1; sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno.  Castra sunt in
            Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, &#x05d0;&#x05d1; crescit in
            dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
            hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
            cotidie perniciem rei publicae molientem.  Si te iam, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1;
            comprehendi, &#x05d0;&#x05d1; si interfici iussero, &#x05d0;&#x05d1; credo, &#x05d0;&#x05d1; erit verendum mihi, &#x05d0;&#x05d1; ne non
            potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
            dicat.  Verum ego hoc, &#x05d0;&#x05d1; quod iam pridem factum esse oportuit, &#x05d0;&#x05d1; certa de
            causa nondum adducor ut faciam.  Tum denique interficiere, &#x05d0;&#x05d1; cum iam nemo
            tam inprobus, &#x05d0;&#x05d1; tam perditus, &#x05d0;&#x05d1; tam tui similis inveniri poterit, &#x05d0;&#x05d1; qui id non
            iure factum esse fateatur.  Quamdiu quisquam erit, &#x05d0;&#x05d1; qui te defendere
            audeat, &#x05d0;&#x05d1; vives, &#x05d0;&#x05d1; et vives ita, &#x05d0;&#x05d1; ut [nunc] vivis.  multis meis et firmis
            praesidiis obsessus, &#x05d0;&#x05d1; ne commovere te contra rem publicam possis.  Multorum
            te etiam oculi et aures non sentientem, &#x05d0;&#x05d1; sicut adhuc fecerunt, &#x05d0;&#x05d1;
            speculabuntur atque custodient.
            </p>
        </pre>
        <div>
            <h4>ARGUMENTUM</h4>
            <br>
            L. Sergius Catilina, &#x05d0;&#x05d1; homo patricii generis, &#x05d0;&#x05d1; magna vi et animi et
            corporis, &#x05d0;&#x05d1; sed ingenio malo pravoque, &#x05d0;&#x05d1; praetorius, &#x05d0;&#x05d1; qui iam a. u. c. 689
            caedem consulum facere eaque facta rerum potiri constituerat, &#x05d0;&#x05d1; casu autem
            rem perficere prohibitus erat, &#x05d0;&#x05d1; ascitis ad consilium rei publicae
            opprimendae hominibus omnis generis perditissiis atque audacissimis, &#x05d0;&#x05d1; quos
            inopia, &#x05d0;&#x05d1; cupiditas, &#x05d0;&#x05d1; scelera stimulabant, &#x05d0;&#x05d1; consulatum in annum 691 p. u. c.
            petivit, &#x05d0;&#x05d1; sed cum, &#x05d0;&#x05d1; quae in animo habebat, &#x05d0;&#x05d1; perniciosa rei publicae consilia
            parum occultata essent, &#x05d0;&#x05d1; studiis bonorum omnium M. Tullius Cicero una cum
            C. Antonio consul factus est.  Qua re commotus L. Catilina M. Cicerone
            C. Antonio consulibus cupidius etiam sua consilia recepit, &#x05d0;&#x05d1; quibus maxime
            Ciceronis consulis diligentia restitit ad quem Catilinae eiusque sociorum
            consilia a Fulvia, &#x05d0;&#x05d1; muliere nobili, &#x05d0;&#x05d1; quae rem habebat cum Q. Curio, &#x05d0;&#x05d1; qui
            particeps fuit conspirationis illius, &#x05d0;&#x05d1; deferebantur.  Cum autem ista mala
            consilia contra salutem rei publicae a coniuratis inita apertius iam
            agitarentur, &#x05d0;&#x05d1; senatus consultum factum est, &#x05d0;&#x05d1; darent operam consules, &#x05d0;&#x05d1; ne quid
            res publica detrimenti caperet, &#x05d0;&#x05d1; effectumque est, &#x05d0;&#x05d1; ut Catilina spe
            consulatus, &#x05d0;&#x05d1; quem in proximum annum petebat, &#x05d0;&#x05d1; excideret, &#x05d0;&#x05d1; designarenturque
            D. Silanus et L. Murena.  Quae cum ita essent, &#x05d0;&#x05d1; L. Catilina, &#x05d0;&#x05d1; qui iam ante
            per Italiam ad homines seditiosos, &#x05d0;&#x05d1; maxime veteres L. Sullae milites, &#x05d0;&#x05d1;
            concitandos nuntios miserat, &#x05d0;&#x05d1; ad C. Manlium, &#x05d0;&#x05d1; qui Faesulas, &#x05d0;&#x05d1; in urbem
            Etruriae munitam, &#x05d0;&#x05d1; manum armatorum coegerat, &#x05d0;&#x05d1; proficisci constituit et
            bellum patriae inferre convocatisque nocte, &#x05d0;&#x05d1; quae inter VIII et VII Id.
            Novembres erat, &#x05d0;&#x05d1; sociis in domum M. Porci Laecae consilium, &#x05d0;&#x05d1; quod ceperat, &#x05d0;&#x05d1;
            aperuit.  Qua in congregatione nocturna duo equites Romani Ciceronem
            consulem illa ipsa nocte ante lucem, &#x05d0;&#x05d1; cum sicut salutaturi eius domum
            intrassent, &#x05d0;&#x05d1; interficiendum receperunt.  M. Cicero vitatis insidiis proximo
            die, &#x05d0;&#x05d1; qui fuit a. d.  VI Id.  Novembres, &#x05d0;&#x05d1; dispositis praesidiis senatum in
            templum Iovis Statoris convocavit, &#x05d0;&#x05d1; quo cum Catilina quasi sui purgandi
            causa venisset, &#x05d0;&#x05d1; Cicero eam, &#x05d0;&#x05d1; quae infra legitur, &#x05d0;&#x05d1; orationem in Catilinam
            vehementissime invehens habuit.
            <br>
            <br>
            Quo usque tandem abutere, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; patientia nostra?  quam diu etiam
            furor iste tuus nos eludet?  quem ad finem sese effrenata iactabit
            audacia?  Nihilne te nocturnum praesidium Palati, &#x05d0;&#x05d1; nihil urbis vigiliae, &#x05d0;&#x05d1;
            nihil timor populi, &#x05d0;&#x05d1; nihil concursus bonorum omnium, &#x05d0;&#x05d1; nihil hic munitissimus
            habendi senatus locus, &#x05d0;&#x05d1; nihil horum ora voltusque moverunt?  Patere tua
            consilia non sentis, &#x05d0;&#x05d1; constrictam iam horum omnium scientia teneri
            coniurationem tuam non vides?  Quid proxima, &#x05d0;&#x05d1; quid superiore nocte egeris, &#x05d0;&#x05d1;
            ubi fueris, &#x05d0;&#x05d1; quos convocaveris, &#x05d0;&#x05d1; quid consilii ceperis, &#x05d0;&#x05d1; quem nostrum
            ignorare arbitraris?  O tempora, &#x05d0;&#x05d1; o mores! Senatus haec intellegit.  consul
            videt; hic tamen vivit.  Vivit?  immo vero etiam in senatum venit, &#x05d0;&#x05d1; fit
            publici consilii particeps, &#x05d0;&#x05d1; notat et designat oculis ad caedem unum
            quemque nostrum.  Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur, &#x05d0;&#x05d1;
            si istius furorem ac tela vitemus.  Ad mortem te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; duci iussu
            consulis iam pridem oportebat, &#x05d0;&#x05d1; in te conferri pestem, &#x05d0;&#x05d1; quam tu in nos
            [omnes iam diu] machinaris.  An vero vir amplissumus, &#x05d0;&#x05d1; P. Scipio, &#x05d0;&#x05d1; pontifex
            maximus, &#x05d0;&#x05d1; Ti.  Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae
            privatus interfecit; Catilinam orbem terrae caede atque incendiis vastare
            cupientem nos consules perferemus?  Nam illa nimis antiqua praetereo, &#x05d0;&#x05d1; quod
            C. Servilius Ahala Sp.  Maelium novis rebus studentem manu sua occidit.
            Fuit, &#x05d0;&#x05d1; fuit ista quondam in hac re publica virtus, &#x05d0;&#x05d1; ut viri fortes
            acrioribus suppliciis civem perniciosum quam acerbissimum hostem
            coercerent.  Habemus senatus consultum in te, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; vehemens et grave, &#x05d0;&#x05d1;
            non deest rei publicae consilium neque auctoritas huius ordinis; nos, &#x05d0;&#x05d1; nos, &#x05d0;&#x05d1;
            dico aperte, &#x05d0;&#x05d1; consules desumus.  Decrevit quondam senatus, &#x05d0;&#x05d1; ut L. Opimius
            consul videret, &#x05d0;&#x05d1; ne quid res publica detrimenti caperet; nox nulla
            intercessit; interfectus est propter quasdam seditionum suspiciones
            C. Gracchus, &#x05d0;&#x05d1; clarissimo patre, &#x05d0;&#x05d1; avo, &#x05d0;&#x05d1; maioribus, &#x05d0;&#x05d1; occisus est cum liberis
            M. Fulvius consularis.  Simili senatus consulto C. Mario et L.  Valerio
            consulibus est permissa res publica; num unum diem postea L. Saturninum
            tribunum pl.  et C.  Servilium praetorem mors ac rei publicae poena
            remorata est?  At [vero] nos vicesimum iam diem patimur hebescere aciem
            horum auctoritatis.  Habemus enim huiusce modi senatus consultum, &#x05d0;&#x05d1; verum
            inclusum in tabulis tamquam in vagina reconditum, &#x05d0;&#x05d1; quo ex senatus consulto
            confestim te interfectum esse, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1; convenit.  Vivis, &#x05d0;&#x05d1; et vivis non ad
            deponendam, &#x05d0;&#x05d1; sed ad confirmandam audaciam.  Cupio, &#x05d0;&#x05d1; patres conscripti, &#x05d0;&#x05d1; me
            esse clementem, &#x05d0;&#x05d1; cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum
            videri, &#x05d0;&#x05d1; sed iam me ipse inertiae nequitiaeque condemno.  Castra sunt in
            Italia contra populum Romanum in Etruriae faucibus conlocata, &#x05d0;&#x05d1; crescit in
            dies singulos hostium numerus; eorum autem castrorum imperatorem ducemque
            hostium intra moenia atque adeo in senatu videmus intestinam aliquam
            cotidie perniciem rei publicae molientem.  Si te iam, &#x05d0;&#x05d1; Catilina, &#x05d0;&#x05d1;
            comprehendi, &#x05d0;&#x05d1; si interfici iussero, &#x05d0;&#x05d1; credo, &#x05d0;&#x05d1; erit verendum mihi, &#x05d0;&#x05d1; ne non
            potius hoc omnes boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse
            dicat.  Verum ego hoc, &#x05d0;&#x05d1; quod iam pridem factum esse oportuit, &#x05d0;&#x05d1; certa de
            causa nondum adducor ut faciam.  Tum denique interficiere, &#x05d0;&#x05d1; cum iam nemo
            tam inprobus, &#x05d0;&#x05d1; tam perditus, &#x05d0;&#x05d1; tam tui similis inveniri poterit, &#x05d0;&#x05d1; qui id non
            iure factum esse fateatur.  Quamdiu quisquam erit, &#x05d0;&#x05d1; qui te defendere
            audeat, &#x05d0;&#x05d1; vives, &#x05d0;&#x05d1; et vives ita, &#x05d0;&#x05d1; ut [nunc] vivis.  multis meis et firmis
            praesidiis obsessus, &#x05d0;&#x05d1; ne commovere te contra rem publicam possis.  Multorum
            te etiam oculi et aures non sentientem, &#x05d0;&#x05d1; sicut adhuc fecerunt, &#x05d0;&#x05d1;
            speculabuntur atque custodient.
            <br>
        </div>
    </div>
    <script>
        var target = document.getElementById("target");
        var style = target.style;

        function test() {
            style.display = "block";
            style.width = "280px";
            target.offsetLeft;
            style.width = "300px";
            target.offsetLeft;
            style.width = "290px";
            target.offsetLeft;
            style.display = "none";
        }

        PerfTestRunner.measureRunsPerSecond({ run: test });
    </script>
</body>
</html>